راهکارهای افزایش حس تعلق و پایداری اجتماعی در مجتمع های مسکونی

در دهه های اخیر به دنبال معماری مدرنیته، انسان شاهد اختلافات شدیدی میان عرصه های اجتماعی و محیط طبیعی پیرامون بوده که تلاش برای رهایی از این بحران، مفاهیمی همچون توسعه پایدار اجتماعی را پدید آورده است. احساس تعلق خاطر به محل سکونت، یکی از مهمترین عوامل ارتباط انسان و محیط است که در سال های اخیر با رشد سریع شهرها و به دنبال آن ساخت و سازها در قالب مجتمع های مسکونی، بسیار کمرنگ شده است. از آن جایی که مقوله ی پایداری اجتماعی به دلیل تاثیر مستقیم بر کیفیت زندگی انسان ها، از جایگاه حایز اهمیتی در طراحی مجتمع های مسکونی برخوردار است و از سویی نیز حس تعلق به مکان از عوامل مهم ارتباط انسان و محیط است ، این مهم ضرورت انجام پژوهشی در جهت ارایه ی راهکارهایی برای ایجاد حس تعلق به مکان در جهت رسیدن به پایداری اجتماعی در مسکن را می طلبد. پژوهش حاضر ، بر اساس روش توصیفی – تحلیلی بوده و جمع آوری اطلاعات از طریق مراجعه به کتاب ها و مقالات انجام گرفته شده است. نتایج این پژوهش، بیانگر آن است که عواملی چون هویت، آسایش و امنیت اجتماعی در ایجاد حس تعلق به مکان از اهمیت والایی برخوردار هستند و ارتباطی مستقیم بین حس تعلق به مکان و پایداری اجتماعی وجود دارد و در انتها برای افزایش حس تعلق به مکان و به دنبال آن، رسیدن به پایداری اجتماعی، راهکارهایی ارایه می شود.

Keywords:

حس تعلق , توسعه پایدار , پایداری اجتماعی , آسایش , مجتمع مسکونی