کاربرد اصول آمایش سرزمین در توسعه بهینه طراحی فضای سبز شهری به مثابه زیرساخت سبز در منطقه ایران و تورانی کوهستانی (نمونه موردی : بام سبز-پارک تفریحی وگردشگری- شهرپردیس)

فضاهای سبز شهری دارای بازدهی اجتماعی و اکولوژیکی هستند که مهمترین اثر فضای سبز در شهرها،کارکردهای محیط زیستی،یا بازدهی اکولوژیکی آنهاست ؛ که شهرها را برای زیستن مساعد می سازد و با آثار مخرب گسترش صنعت و حمل ونقل روز افزون مقابله می نماید، مهمترین آثار زیست محیطی فضای سبز در شهرها،تعدیل دما، افزایش رطوبت نسبی، لطافت هوا و جذب گردوغبار و تولیداکسیژن است. به همین علت فضای سبز هر شهر به مثابه ریه های تنفسی آن شهر به شمار می آید. نگهداری بهینه و توسعه فضاهای سبز شهری با توجه به گسترش روز افزون عوامل آلاینده محیطی اهمیتی کاملا حیاتی دارد. لیکن ایران به دلیل اقلیم های متفاوت گرم وخشک، سرد و کوهستانی و... با محدویت های از جمله کمبود منابع آبی،از بین رفتن خاک های حاصل خیز، عدم برخورداری از شیب مناسب مواجه است. بنابرین توسعه فضای سبز شهری برای پایدار ماندن ومنطبق شدن با اصول توسعه پایدار و تامین زیرساخت مناسب اجتماعی وعملکردی برای شهروندان وسیستم مدیریتی حاکم بر شهر می بایست به گونه ای طراحی ولحاظ گردد که این کاربری شهری همگام با محیط زیست را به بستری پرپتانسیل برای سازگاری با عملکرد بهینه به عنوان یک زیرساخت سبز منسجم فراهم سازد.برقراری ارتباط بین منظر شهری سبز وعملکردی با سیستم پویا وزنده شهر در یک بستر سرزمینی نیازمند رویکردی به نام برنامه ریزی وآمایش سرزمین است؛ به همین دلیل هدف مقاله حاضر بررسی روند نگهداری بهینه و توسعه فضای سبز شهری بر مبنای اصول آمایش سرزمین در منطقه ایران و تورانی کوهستانی در شهر جدید پردیس است. تا با به کارگیری اصول آمایش سرزمین منطبق بازیرساخت سبز شهری،الگوی مناسب طراحی و معرفی گونه های مناسب با اقلیم مناطق و خصوصیات اکولوژیک آنها گام موثری در جهت صرفه جویی در منابع محدود آب و وجود شهرهای با هوای پاک باشیم.

Keywords:

فضای سبز شهری , برنامه ریزی و آمایش سرزمین , زیرساخت سبز شهری , منطقه ایران و تورانی کوهستانی , شهر پردیس