فهیمه السادات محی الدین جعفری - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده هنرو معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.
سید علی ذکاوت خوی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، گروه معماری، دانشکده هنرو معماری، واحد علوم و تحقیقات، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران.

امروزه شهرها با حضور وسایل نقلیه و آلودگی، هم چنین در نظر نگرفتن آسایش انسان و عدم توجه به نیازهای وی طی سالیان آثار مخربی را در پی داشته اند. بنابراین در زمان حاضر، ارتقای کیفیت محیط شهری برای انسانها و تبدیل شهرها به شهرهای پیاده مدار که به نیازهای انسان در محیط شهری توجه میکند، مهمترین هنجار ذهنی معماران و شهرسازان در برخورد با فضای شهری می باشد. هدف از این مقاله بررسی نظریات صاحبان اندیشه و مبانی نظری و تجربی حاکم بر موضوع و ارایه راهکاری صحیح از چگونگی تبدیل فضای شهری به شهر پیاده مدار میباشد. در همین راستا شهر اصفهان به عنوان محدوده مورد مطالعه انتخاب شده است و سعی شده تا با بررسی ظرفیت های شهر اصفهان برای تبدیل به شهر پیاده محور، سیاست هایی پیشنهاد داده شود تا رویکردهایی واقع بینانه برای مدیران به وجود آورد. در این تحقیق ابتدا نظر صاحبان اندیشه راجع به شهر های پیاده محور و بررسی عواملی که در ارتقای شهرهای پیاده محور تاثیر دارد بررسی شده اند و نتایج حاصله نشان می دهد که برای رسیدن به شهری پیاده محور توجه به عواملی چون حیاتبخشی معبر پیاده ،رعایتتناسب معبر پیاده بارفتارهای عابرین،دسترسیبه ایستگاه های عبور مرور،پیوستگی مسیرهای پیاده دلپذیری ، جذابیت، مطبوعیت مسیر پیاده مهم می باشد. همچنین به منظور روشن تر شدن موضوع، با توجه به موارد یاد شده، ظرفیت های دو محور شهر اصفهان خیابان چهارباغ و لبه زاینده رود برای تبدیل به مکانهایی که به نیازهای انسان پاسخ جامع دهد، بررسی شده و راهکارهای فرا روی تبدیل آنها به فضای شهری پیاده محور ارایه شده است.

فضای شهری، شهر پیاده مدار، کیفیت محیط شهری، شهر اصفهان