کامران رضائی زاده مهابادی - مدرس دانشگاه ایوان کی
سیده حمیده میرحسینی - دانشجوی کارشناسی ارشد معماری، دانشگاه ایوان کی

گردشگری صنعتی است که توسعه آن نیازمند شناخت و آگاهی کافی از مسایل و عوامل موثر اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و اقلیم شناسی در هر منطقه است که ایران از این حیث یکی از پنج کشور برخوردار از بیشترین تنوع اقلیمی در جهان (یکی از 10 کشور تاریخی و فرهنگی) و یکی از ذخیره گاههای تنوع زیستی کره زمین می باشد. استان سیستان و بلوچستان نیز به عنوان بزرگترین استان در منتهی الیه جنوب شرقی ایران، از دشت سیستان تا دریای عمان، از پهنای کویر تا قله تفتان، از هامون تا جازموریان گردشگرانی را به خود جذب می کند که خواهان تجربه همزمان اقلیمهای متفاوت، طبیعت بکر و منحصر بفرد و آثار باستانی غنی و ارزشمند در سفری چند روزه هستند. این استان در یک محیط بکر و دور از هیاهوی شهرهای پرجمعیت و شلوغ کشور قرار دارد و با توجه به ویژگیهای محیطی، جاذبه های فرهنگی و انسانی آن با 228 جاذبه گردشگری شامل: 74 مورد جاذبه طبیعی، 44 مورد جاذبه فرهنگی- تاریخی و نزدیکی به کشورهای حوزه خلیح فارس، هند، افغانستان و پاکستان و همین طور برخورداری از منطقه آزاد تجاری- صنعتی، می تواند با مدیریت و برنامه ریزی علمی به قطب توریستی مهمی در سطح منطقه تبدیل گردد و یکی از محورهای مهم گردشگری کشور باشد. مقاله حاضر در زمینه گردشگری استان سیستان و بلوچستان با محوریت مکان یابی جهت ایجاد یک مرکز ساحلی توریستی و فرهنگی، در صدد تحلیل نقاط قوت و ضعف، تهدیدها و فرصتهای موجود از طریق مطالعات کتابخانه ای و به روش توسعه ای کاربردی می باشد و به منظور دستیابی به هدف تحقیق از مدل SOWT استفاده شده است.

گردشگری، سیستان و بلوچستان، تنوع اقلیمی، جاذبه گردشگری، آثار باستانی، روش SOWT