منا افروغ - دانشجوی کارشناسی ارشد دانشگاه بین المللی امام خمینی قزوین
آیلین عادلی نیک - فارغ التحصیل کارشناسی دانشگاه آزاد تهران مرکزی

انسان موجودی اجتماعی است که کمال وی زندگی به شکل جمعی می باشد . جامعه پذیری مجموعه روند و راهبردی می باشد که مقدمات زندگی جمعی وی را فراهم نموده وی را مهیای زیست اجتماعی می نماید . جامعه پذیری معماری نیز مشخصه ای است که زمینه تعامل واکنش متقابل اجتماعی را در طراحی فضای معماری و شهرسازی فراهم می اورد. در مورد فضای فرهنگی چگونگی ارتباط فضای معماری با میحط طبیعی و فضای شهری موجب پدید امدن کیفیتی در فضا میگردد که خود بر اشتیاق به فعالیت های جمعی در آن فضا موثر است و همچنین لزوم پدید آوردن و اختصاص دادن به فضای جمعی که تعاملات اجتماعی مردم در آن وقوع پیدا می کند ، امری ضروری است و بدون به وجود آوردن اینگونه فضایی که مردم هیجانات ناشی از تعاملات اجتماعی را با هم شریک شوند ،معنای فضای فرهنگی به وقوع نمی انجامد. در کل جامعه پذیری معماری مجموعه دستاوردهای مهمی در راستای زندگی اجتماعی انسان دارد که از جمله آن عبارتند از :ارتقاء روحیه همبستگی ،افزایش حس تعلق به مکان، ارتقاء مشارکت جمعی، افزایش هویت جمعی، برقراری پایدار اجتماعی، بستر سازی پویش های مدنی و بهبود امنیت عمومی.

جامعه پذیری ،کنش متقابل اجتماعی ، حس تعلق به مکان ، افزایش هویت جمعی