ملیکا علی زاده حسن آبادی - دانشجوی دکتری تخصصی معماری دانشگاه آزاد تهران جنوب واحد بین الملل کیش

از جمله رویکردهای مرمت و بهسازی شهری اخیر، بازآفرینی و نوزایی شهری می باشد که به منظور رفع ناپایداری ناشی از مشکلات و پیچیدگی های حاصل از رشد و توسعه بی رویه شهرها و پیامدهای آن و با تاکید بر ملاحظات اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و هنری علاوه بر توجه به کالبد شهر، به مسیر تکامل خود ادامه می دهد تا فرایندی یکپارچه و کل نگر شکل گیرد. این فرایند تغییر و انطباق، با رویکرد پیش بینی (پیش نگری)، آسیب شناسی و درمان، در قالب مرحله تجزیه و تحلیل عوامل موجود و تاثیرگذار، مرحله اجرا و نتایج حاصله، نمود یافته و از آنجا که رشد شهر بایستی متوازن و پویا باشد تا مطلوبیت، رضایت، و کیفیت را به ارمغان آورد پس بایستی ازتکنولوژی به عنوان یکی از اصلی ترین عناصر برپاکننده اثر معماری بخوبی و در جایگاه درست خود بهره برده باشد. حضور تکنولوژی در عرصه های مختلف از شکل گیری تفکراولیه، فرآیند تکامل تفکر، فرآیند طراحی و ساخت تا بهره برداری از اثر به اشکال مختلفی می باشد و با این حضور تاثیرات مختلفی را بر معماری می گذارد. نحوه ارتباط تکنولوژی های مدرن با معماری به دلیل ارتباط مستقیم با زندگی مردم می تواند فرهنگ و هویت جامعه را ژرفایش بخشد و یا به شکل گیری هویت های تازه منجر شود. پژوهش حاضر با استفاده از روش تحلیل محتوا و استدلال منطقی ، و با توجه به بررسیها وپژوهشهای معتبر، به چالش تکنولوژی های نوین درکیفیت بخشی رویکرد بازآفرینی و نوزایی شهری می پردازد. و به دنبال آن است که با توجه به روند روبه رشد تکنولوژی، چگونه می توان این نهاد را در جهت فرایند حفظ و نوسازی بکار گرفت در حالیکه سازمان فضایی – کالبدی به شکل مطلوبی حفظ و در کنار آن ملاحظات زمینه ای در ابعاد اجتماعی، اقتصادی و فرهنگی با حفظ هویت به مفهوم همه جانبه آن لحاظ گردد.

چالش تکنولوژی، تکنولوژی های نوین، کیفیت، بازآفرینی شهری، نوزایی شهری