شیما نیکخوی مکمل - دانشگاه تهران، -

به دنبال رشد فزاینده شهرنشینی الگوی شهر سازی در اکثر کشورهای دنیا دچار دگرگونی چشمگیر بوده است.کشمکش میان زندگی سنتی و مدرن و تاثیر تغییرات سریع زندگی بر ساختار و کالبد شهر یکی از مهم ترین مسایل امروز شهریست، از جمله مهم ترین مشکلات متبوع شهرهای مدرن عدم توجه به نیازهای انسانی و پیامدهای روانشناختی آن می باشد. در واقع هرچه از عمر اینگونه ساختارهای شهری گذشته است، انسانها نیز از هم دورتر و تنها تر شده اند. بدنبال انحطاط مفهوم و هویت محله، محله ها همانند گذشته دیگر تامین کننده ی امنیت و ارزش های فرهنگی و اجتماعی افراد نیستند. شکل گیری فضاهای مردم گریز، روابط ناامن و ناهنجاری های متعدد اجتماعی در بستری با همین ویژگی ها به وقوع می پیوندد؛ چرا که رابطه بین کالبد و رفتار انکار ناپذیر بوده و این دو از هم جدا نیستند. این در حالیست که در گذشته نه چندان دور الگوی محله ایرانی با داشتن المان های متعدد تاثیر گذار، در حوزه تقویت هویت فرهنگی و تعلقات اجتماعی، موجب افزایش سرمایه اجتماعی به عنوان شاخصی موثر در ارتقا کیفیت های محیطی در فضاهای شهری و همچنین پایداری اجتماعی بوده است. لذا بازشناسی مفهوم محله و دلایل ایجاد مرکز محله جهت بازخوانی و توسعه آن با قرایتی امروزین، از ضرورت های امروزه ی شهرها می باشد. نوشتار حاضر گامیست در راستای تحلیل و تاکیدی بر این مهم به منظور خلق فضاهای شهری اجتماع پذیر و ارتقای تعاملات و پایداری اجتماعی، برای فایق آمدن بر مشکلات نوظهور شهرهای معاصر

پایداری اجتماعی، توسعه شهری، محلات سنتی، کیفیت محیطی