مریم ممیزی - کارشناس ارشد، دانشکده مهندسی معماری، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد هریس، ایران،

امروزه مدرسه به عنوان یک فضای اجتماعی که کودک در آن وارد می شود، نقش مهمی در دوران کودکی دارد. با توجه به اینکه در حال حاضر کاربری های آموزشی در کشور ما بدون مطالعات روانشناسی محیط اجرا می شود و مطالعات نشان می دهد که این گونه کاربری ها به صورت تخصصی برای طبقات سنی و جنسی طراحی نگردیده اند و باعث می شود تا عدم رعایت اصول روانشناسی محیط تاثیر منفی بر ساختار روحی و روانی کاربران بگذارد و به طبع آن ضریب آموزشی هم از لحاظ کمی و هم کیفی کاهش پیدا کند این امر در طول سالیان می تواند بر ساختار اجتماعی جامعه نیز اثرات منفی خود را نشان دهد. با لحاظ این واقعیات به نظر می رسدکه با توجه به اصول روانشناسی محیط و توجه به ساختار سنی و جنسی دانش آموزان در طراحی فضاهای آموزشی می توان این مهم را مرتفع نماید. اگر طراحی فضای داخلی مدرسه با توجه به ویژگی های ذهنی و روانی کودک و با به کارگیری رنگ ها و فرم های مناسب برای کودک طراحی شده باشد، می تواند مکان مناسبی را برای رشد کودک فراهم کند. آمیختگی یا ترکیب با بافت زیست محیطی امری غیرقابل اجتناب بوده است، بخصوص در صورتی که این مکان متعلق به کودک باشد به طوریکه میان درون و برون هیچ مرز روشنی وجود ندارد و از طریق ارتباط بصری مستقیم با اشیا و محیط پیرامون خود قادر به کشف بیشتر و بهتر محیط می باشند. در نتیجه می توان بر اساس علم روانشناسی محیط در مدرسه، با توجه به کودک و نظرشخصی او به الگویی از طراحی دست یافت که کودک در آن مرزی بین درون و بیرون احساس نکند و در آن قادر به ارضای بسیاری از نیازهای خود باشد و بتواند با خلاقیت و یادگیری به کشف نادانستنی های خود بپردازد. دلپذیری و جذابیت هر پدیده، نتیجه فرآیندی است بین معیارهای وجودی فرد با عینیت واقع در محیط، که حاصل آن ایجاد تمایل و احساس وابستگی با پدیده مورد نظر است.

مطالعات روان شناسی، ویژگی های ذهنی و روانی، آموزش، طراحی