پارادایم پدیدارشناسی ودرون مایه حس مکان

مکان به عنوان عرصه سکنی گزینی و تحقق بخش فضای هستی انسان، اصلی ترین منبع هویت ساکنین آن به شمار می آید. و بحران عدم احراز مکانیت، به مفهوم عدم توانایی فضاهای زیستی در فراهم آوردن محتوای لازم برای باشیدن انسان ها می باشد. انسان معاصر با پیروی از قواعد مدرنیته با رویکردی صرفا کارکردگرا، بیش از آن که معطوف به کیفیت پدیده ها باشد، تنها متوجه کمیت هاست و به الگوی بارز بهره برداری صرف مبدل گشته است و فرایند تهی شدن مکان ها بدون در اختیار نهادن امکانات غنی در تعیین هویت انسان ها تنها عامل ترویج دهنده نامکان ها هستند و غفلت و بی توجهی نسبت به شناخت شناسی فضاهای زیستی به عنوان ظرف زندگی انسان، از علل سرگردانی انسان معاصر می باشد. با تکیه بر تعاریف پدیدارشناسانه، می توان مدعی خاص بودن ماهیت مکان در برابر مفهوم عام تر فضا شد؛ خاصیتی که ناشی از انتساب معنا، بروز تعاملات اجتماعی، در هم تنیدگی با خاطرات و در یک کلام تخصیص هویت به مکان است. از سویی دیگر با توصیف مکان با مفاهیم امنیت و پایداری، فضا در مقابل متصف به باز و رها بودن و عدم ثبات است. در این مقاله بر آنیم تا با رویکردی تحلیلی و توصیفی و در بستر مطالعات کتابخانه ای به بررسی پارادایم پدیدارشناسی ودرون مایه حس مکان بپردازیم

Keywords:

مکان , حس مکان , پدیدارشناسی , سکنی گزینی , فضا