یافتن مکان بهینه کمربندهای میانی در سازه های بلند به روش عملکردی

در سالهای اخیر با پیشرفت علم و فناوری و افزایش جمعیت، ساخت سازههای بلند به طور چشمگیری افزایش یافته است. روشهای سازهای متنوعی برای ساخت این ساختمانها پیشنهاد شده است. یکی از آنها سیستم کمربند میانی یا خرپای کمربندی است. با توجه به مزیتهای مهم این سیستم، اقبال به این روش در دهه اخیر بسیار زیاد شده است. با اینکه چندین سال است تحقیقات متنوعی درباره این سیستم انجام میشود اما هنوز نکات ناشناخته زیادی وجود دارد.یکی از نکات مهم در این سیستم، این است که کمربند میانی در چه تراز ارتفاعی قرار بگیرد تا بیشترین اثر را داشته باشد. مورد دیگر این است که چه پارامتری بهینه شود تا موارد گوناگونی مانند دریفت حداکثر طبقات، نیروی اعضا، تغییرمکان طبقه آخر و موارد متعدد دیگری بتوانند بهینه شوند. در این مقاله محل بهینه کمربند میانی در سازه فولادی با هسته بتنی را بر اساس روشهای عملکردی بررسی شده است. بر اساس نتایج به دست آمده برای سازهای با یک کمربند میانی، برای حداقل شدن دریفت حداکثر سازه، بهینه ترین محل کمربند میانی درحدود 0,37 ارتفاع سازه از کف است. به علاوه محل بهینه کمربند بر اساس پریود اصلی سازه، تغییر مکان طبقه آخر و برش پایه هم به دست آمده است.

Keywords:

سازه های بلند , خرپای کمربندی , کمربند میانی , مهار بازویی , کنترل دریفت