ارزیابی روش طراحی بر مبنای عملکرد برای ساختمان های بلند با سیستم جداگر لرزه ای پایه

جداسازی لرزه ای روشی جدید برای طراحی سازهها در برابر زلزله است که میتواند در هنگام وقوع آن، باعث کاهش نیروهای وارد برسازه شود. هدف اصلی از به کارگیری جداسازه ای لرزه ای، کاهش میزان شتاب، جابجایی نسبی و فرکانس ارتعاشات منتقل شده به سازه میباشد و این امر در درجه اول با افزایش قابل توجه پریود مبنای ارتعاشات سازه امکان پذیر خواهد بود. با این وجود بر خلاف تصور رایج، به کارگیری جداسازهای لرزه ای برای سازه های بلندمرتبه که خود دارای پریودهای بالا میباشند نیز منجر به بهبود عملکرد لرزه ای میگردد. جداسازه ای لرزه ای با خارج کردن فرکانس اصلی نوسانات سازه از فرکانس های غالب ناشی از زمین لرزه باعث کاهش خرابیهای سازه میشود. با توجه به ارتباط معناداری که بین خرابی سازه و تغییر مکان وجود دارد، از روش طراحی لرزه ای بر مبنای عملکرد((PBSD، برای طراحی سازه استفاده شده است. بر خلاف روشهای رایج طراحی مانند آنچه در آییننامه IBC گفته شده است، در روش طراحی عملکردی رفتار غیرخطی روسازه لحاظ خواهد شد. ایده اصلی طراحی براساس عملکرد این است که سازه باید تحت شدت زلزله مشخص، برای سطح عملکرد مشخص که توسط حد کرنش یا دریفت تعریف میشود، طراحی گردد. در این تحقیق با استفاده از نرم افزار OpenSees نشان داده شده است که جداسازه ای لرزه ای درساختمانهای بلند باعث بهبود عملکرد ساختمان و کاهش نیروهای وارد بر سازه جهت پایداری بیشتر سازه در برابر زلزله میشود. نتایج نشان داده است که استفاده از جداسازهای لرزه ای در ساختمانهای بلند بر اساس روش طراحی بر مبنای عملکرد، نتیجه مطلوبی نسبت به سایر روشها خواهد داشت.

Keywords:

جداسازی لرزه ای , طراحی لرزه ای بر مبنای عملکرد , ساختمان بلند , جداگر هسته سربی