هادی نجاری - مدرس گروه حقوق، واحد زاهدان،دانشگاه آزاد اسلامی،زاهدان،ایران
علی حیدری نیا - گروه کارشناسی حقوق ،.واحد زاهدان،دانشگاه آزاد اسلامی،زاهدان،ایران

عقد به عنوان موجودی انتزاعی محصو ل مشتر ک اراده دو، یا چند طرف است؛ بر همین اساس آثار و نتایج آن هم اصولا متوجه طرفین آنمی با شد وله یا علیه بیگانگان که اراده ی آنها در شکل این موجود اعتباری نقشی نداشته است بلا اثر است و این همان اصل نسبی یاخصوصی بودن اثر قرارداد می باشد. اصل نسبی بودن اثر قرارداد متفاوت از اصل قابل استناد بودن قرارداد در برابر اشخاص ثالث است: هر قراردادی با انعقاد وضععیت حقوقی جدید را خلق می کند که اشعخاص ثالث نمی توانند آن را نادیده انگارند. معتبر بودن قرارداد نسبت به اشخاص ثالث بدین معناست که طرفین می توانند به وجود آن در برابر اشخا ص ثالث استناد کند و چه اینکه این قرارداد حقی عینی برای طرفین آن ایجاد نماید و چه حق دینی، دیگران مکلف به رعایت آثار حا صل از آن هستند و بایستی آن را محترم شمرده و از تجاوز به آن خودداری کنند. از این رو اصل نسبی بودن اثر قرارداد هیچ برخوردی با قابلیت استناد عقد در مقابل اشخاص ثالث ندارد. با وجود آن کهقاعده نسبی بودن اثر قرارداد قاعده ای عام و کلی است، اما از آنجا که ما من عام الا و قد خص این قاعده هم به خود ا ستثناءاتی دیده است.

تحصیل حقوق، حقوق شخص ثالث، حقوق ایران، انگلیس