وضعیت حقوقی مالکیت زمانی در حقوق موضوعه ایران

به رغم اینکه، نهاد مالکیت زمانی، نگرشی نو به نیازها و مسایل روز جامعه بشری در حیطه ی اصول حقوقی، قراردادهای، انتقال مالکیتدر جهان به شمار می رود، لیکن رگه هایی از این نهاد جدید، در امر کشاورزی برای آبیاری مزارع و باغات از گذشته بین مردم ایرانمرسوم بوده است که مالکین به نسبت حصه ی خود از منافع آب بصورت اشاعه در زمان های معین بین خود تقسیم و استیفاء می نمودند که جنس این مالکیت حالت اشاعه بوده است لیکن در مالکیت زمانی در بازده ی زمانی معین مالکیت مالک، مفروز و ششدانگ است، در بادی امر از اواسط دهه 1370 هجری شمسی با ورود صنعت توریستی، گردشگری و هتل داری، نهاد مالکیت زمانی از طریق آگهی در روزنامه کثیرالانتشار پا به عرصه ی قراردادها نهاد و نبود سازوکار مناسب حقوقی، راه را برای افراد سودجو جهت مقاصد نامشروط هموار ساخت، در این پژوهش که از روش تحلیلی، توصیفی استفاده نموده ایم در پی یافتن مبانی مشروعیت و تبیین ماهیت و ارایه قالب حقوقی به فراخور ماهیت نهاد مالکیت زمانی در حقوق موضوعه هستیم، لذا با توجه به وضعیت فعلی که قانون و چارچوب مشخصی در این زمینه ارایه نگردیده است تبیین جایگاه این قرارداد ها براساس ماده 10 قانون مدنی (قراردادهای خصوصی) با هیچ منع حقوقی روبرو نیست.

Keywords:

مالکیت زمانی , قراردادهای خصوصی , حقوق موضوعه , توریستی , گردشگری