حقوق و آزادی های احزاب در ایران و اسناد حقوق بشر

آزادی احزاب که جلوه یی از آزادی سیاسی (Political Freedom) در جامعه می باشد، همواره مطمح نظرصاحبنظران و اندیشمندان سیاسی بوده است. گروه ها، سازمان ها، احزاب، انجمن ها و دیگر نهادهای مدنی به دنبالکسب آزادی های قانونی و مشروع بیشتر و از سوی دیگر نهاد حکومتی در تلاش برای تحدید این مفهوم بوده و میباشد. آنچه در این بین قابل اتکا می باشد، الزام و التزام گروه ها از یکسو و وفاداری و رعایت چهارچوب قوانینمصرح توسط دولت و نهادهای حکومتی از طرف دیگر می باشد.احزاب از سویی به تحدید و از سوی دیگر به توسیط آزادی کمک می کنند. تحدید از آن جهت که به عنوان یکیاز مولفه های جامعه مدنی درصدد کاهش نقش دولت در جامعه می باشد. حزب سیاسی در تلاش کسب قدرت بهنفع توده مردم است و بنابراین به دنبال محدود کردن اختیارات دولت و حکومت می باشد. از سوی دیگر احزاب بااتکا به اعضای خود که برخاسته از متن مردم می باشند، سعی در اعاده حقوق مردم و رسیدن به حقشان دارد.احزاب عنوان یک نهاد اجتماعی، در جهت اهداف توده گام برمی دارد و به واقع به نوعی در جهت کسب حقوقمردم تلاش دارد. در سطح بین المللی، حق آزادی مجامع مسالمت آمیز در اسناد متعددی مورد توجه قرارگرفته اند اما از میان این اسناد اعلامیه جهانی حقوق بشر (1948) و میثاق بین المللی حقوق مدنی و سیاسی(1966) که از اهمیت ویژه ای برخوردارند، این حق را صریحا مورد شناسایی قرار داده اند.

Keywords:

حقوق , آزادی , احزاب , ایران , اسناد , حقوق بشر