بررسی نظام حقابه بری و تخصیص آب در جهت استفاده معقول از منابع آبی دشت گلپایگان

همواره حجم کم آب رودخانه ها در مقایسه با وسعت اراضی حاصلخیز، باعث منازعه افراد ذینفع بوده است و محدودیت آب و ضرورت مدیریت بهینه استفاده از آن، در طول زمان موجب پیدایش و تکامل نظام های بهره برداری متعددی در شرایط گوناگون طبیعی واجتماعی روستا های ایران شده است. همچنین اصلاحات اراضی دهه 1340 ساختار های اجتماعی و مناسب اقتصادی روستا ها را دچار دگرگونی های بنیادین کرد که در همین راستا حقابه برآن نیز بایستی مانند سایر قسمت های دیگر خود را با شرایط کم آبی وفق داده و با تدبیر مسیولین و مدیران همسو شده تا در این شرایط بتوانند به کشت و کار خود ادامه دهند. مدرن سازی شبکه های انتقال و حذف برداشت مستقیم از رودخانه از اساسی ترین گام هایی است که در کنار فرهنگ سازی و ایجاد تشکل های حقابه بری بایستی صورت گیرد. در همین راستا این پژوهش به بررسی نظام حقابه بری و تخصیص آب در دشت گلپایگان پرداخته است که مشخص شد نظام بهره برداری قبل از احداث از طریق نهر های سنتی انجام می شده که با احداث سد و شبکه آبرسانی مدرن تر، نیاز به بررسی و بازبینی نحوه تخصیص آب می باشد. همچنین سیستم های انتقال آب جدید نیاز به مشارکت بیشتر حقابه-برآن در جهت کم کردن نقاط برداشت آب دارد.

Keywords:

تخصیص آب , انهار سنتی , کانال آب رسانی , حقابه بری