مصطفی شعبانی - دانش آموخته کارشناسی ارشد مهندسی شیمی، دانشکده مهندسی شیمی نفت و گاز،دانشگاه سمنان،سمنان،ایران
مونا زمانی پدرام - استادیار مهندسی شیمی، دانشکده مهندسی مکانیک، دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی،تهران، ایران
مسعود یارمحمدی - دانش آموخته دکتری شیمی آلی، دانشگاه مالک اشتر، تهران، ایران

پوشش های پلیمری به عنوان یکی از راهکارهای افزایش بهرهوری مواد و قطعات مورد استفاده در زندگی روزمره بشر مورد توجه قرارگرفته اند. اما وجود محدودیت هایی نظیر کهولت و تنش مکانیکی مشخص پلیمر سبب می شود که پس از گذشت یک دوره زمانی مشخص آسیب هایی نظیر ترک های ریز در ساختار پوشش ایجاد شده که با افزایش تعداد این ترکها و یا رشد آنها به تدریج سطح فلز در معرض بخارات جوی و اکسیژن قرار گرفته و در نهایت منجر به جدایش پوشش از سطح گردد. وجود این معایب سبب شدهاست که تمایل به تهیه پلیمرهایی با قابلیت ترمیم ساختار افزایش یابد. مطالعات و آزمایشات اخیر نشان داده است که پلیمرها و کامپوزیت های خود ترمیم شونده حاوی عوامل ترمیم کننده مختلف قابلیت شگرفی برای تولید موادی با طول عمر بسیار بالا ارایه کرده اند. سامانه های پوششی خودترمیم شونده با ترمیم خودبخودی مناطق آسیب دیده، محل نقص را نسبت به محیط پیرامون ایزوله ساخته و از تشکیل زنگ آهن بر روی فلزات جلوگیری میکنند . کاربرد پوششهای خود ترمیمشونده میتواند به عنوان راهحلی مناسب برای کاهش هزینه تعمیر قطعاتی که در تنشهای شدید مکانیکی قرار داشته و یا در معرض خوردگی هستند، مطرح شود. در این مقاله سعی شده است تا ضمن آشنایی با روش های ترمیم پذیری، پوشش های توسعه یافته با این روش ها مورد ارزیابی قرار گیرند.

پوشش های پلیمری، خودترمیم شوندگی، مواد هوشمند مصنوعی