مدل ساختار واحد در محیط فازی

با افزایش پیچیدگی زنجیره های عرضه، نیاز به بهبود عملکرد باید افزایش یابد تا به عوامل موثر بر شیوه های زنجیره تامین از جمله افزایش جهانی شدن، رقابت و همکاری در میان بسیاری از زنجیره های عرضه کمک کند. در عین حال، برای حفظ سطح پایدار اقدامات عملکردی در سطح کنونی رقابت و شتاب شرایط پویا، از جمله عدم اطمینان و تقاضای تصادفی، یک وظیفه چالش برانگیز برای تصمیم گیران در تمامی سطوح سازمان است .عدم قطعیت عرضه و تقاضا مسایل مشترک در طیف وسیعی از زنجیره های عرضه و صنایعاست. در زمان های اخیر، فازی (عدم قطعیت) داده های مختلف تصمیم گیری در نظر گرفته شده و در سیستم های پشتیبانی مختلف تصمیم گیری و مدل هایی مانند مدل سازی برای انتخاب تامین کنندگان مناسب در شرایط پیچیده مورد توجه قرار گرفته است (اردوبادی، 2009 ). تصمیم گیری در مورد عملکرد زنجیره تامین (گانگا و کارپتنتی، 2011)؛ ارزیابی عملکرد ارایه دهندگان خدمات .( لجستیک شخص ثالث جهانی (کومار و سینگ، 2012 )؛ و مدل سازی برای نظارت بر شرایط مهندسی مهندسی (لیو و دوایت، 2011) این نشان می دهد که عدم اطمینان در داده های تصمیم گیری در سطح عملیاتی زنجیره های عرضه پیچیده و دینامیک ذاتی است. از آنجاییکه برنامه ریزی و برنامه ریزی اجزای زنجیره تامین و نیز اجرای این برنامه ها شامل داده ها در سطوح مختلف عملیات زنجیره تامین می باشد، نیاز به داده های زمان واقعی به عنوان مهم برای عملیات زنجیره ای موثر و کارآمد در شرایط پویا و نامطمین شناخته شده است. شرایط نامعلومی که بر تقاضا و عرضه تاثیر می گذارد و در نتیجه بر عملکرد زنجیره تامین می تواند ناشی از وقایع مختلف از جمله بلایای طبیعی، حملات تروریستی، تغییرات در شرایط بازار و / یا نوآوری های تکنولوژیکی باشد. افزایش فشار بر بهبود عملکرد کلی زنجیره تامین در شرایط پویا به این معنی است که تصمیم گیران باید مدیریت کل زنجیره تامین را به طور موثر مدیریت کنند و درنتیجه تاثیر رویدادهای ناگهانی و غیر منتظره در عملیات زنجیره تامین را کاهش دهند. شرکت ها احتمالا در معرض اثرات منفی هستند و اگر از اهمیت پاسخ دادن به عدم اطمینان و مدیریت تقاضای زنجیره تامین مطلع نباشند، رنج می برند.