کیفیت بخشی به پیاده راه های محلی با رویکرد دستیابی به اهداف اجتماعی توسعه پایدار شهری

گسترش روزافزون شهرها و افزایش ساخت و ساز شهری با روندی رو به رشد، و لزوم دسترسی سریع به مناطق گوناگون شهری همراه با رشد استفاده از وسایل نقلیه شخصی، منجر به پیدایش شبکه عظیمی از معابر شهری شده است که با پیشروی خود به درون بافت مسکونی، نظامی شطرنجی از معابر سواره در محلات و درنتیجه گسستگی کالبدی و اجتماعی آن را موجب شده است. در این میان با توجه به نقش تاثیرگذار محورهای پیاده در شکل دهی به هویت افراد و تاثیر آن در دستیابی به پایداری شهری، توجه به کیفیت این معابر به ویژه در درون بافت مسکونی از اهمیت ویژهای برخوردار است. در مقاله حاضر با استفاده از ابزار مطالعه کتابخانه ای، ابتدا ضمن تعریف پیاده راه و بررسی تحولات فکری مبتنی بر پیاده محوری در جهان و ایران، اهداف سازماندهی فضاهای شهری مبتنی بر عبور پیاده بیان گردیده، و ضمن بررسی تاثیرات گوناگون کالبدی و عملکردی محورهای پیاده، به بررسی نقش این محورها در ارتقای هویت شهری و دستیابی به توسعه پایدار شهری می پردازیم، در انتها نیز ضمن بررسی مبانی برنامه ریزی و طراحی جهت بهبود کیفیت این فضاها، پیشنهادات طراحی جهت ارتقای کیفیت پیاده راه ها و تامین نیازهای عابرین پیاده ارایه شده است. در این پژوهش از روش تحقیق توصیفی تحلیلی و شیوه ی تحقیق مرور متون و منابع استفاده گردیده است

Keywords:

پیاده راه , بافت مسکونی , شهر , اجتماع , توسعه پایدار