بررسی موانع فرهنگی نوسازی بافت های فرسوده در منطقه 17 تهران

هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش ابعاد فرهنگی در نوسازی بافت های فرسوده بود. جامعه آماری پژوهش کلیه شهروندان منطقه 17 تهران به تعداد 140 نفر بودند که از این میان 103 نفر از طریق جدول مورگان تعداد نمونه مورد نیاز استخراج، محاسبه و از طریق روش نمونه گیری تصادفی در دسترس انتخاب گردید. ابزار گردآوری اطلاعات پرسشنامه محق ساخته در ابعاد ارزشی، هنجاری و بعد باورهای قومی محلی بودند که روایی صوری و محتوایی ان مورد تایید قرار گرفت و پایایی ابزار از آلفای کرونباخ معادل 0/76 براورد گردید. تجزیه و تحلیل اطلاعات در سطح استنباطی از طریق آزمون تی تک متغیره و آزمون فرید من انجام شد. با توجه به یافته های موجود میانگین ابعاد ارزشی برابر با 17/85 و آزمون تی در سطح 5% معنادار بود، که با توجه به بالاتر از سطح متوسط بودن میانگین بدست آمده ابعاد ارزشی، در نوسازی بافت فرسوده نقش دارد. میانگین ابعاد هنجاری برابر با 19/2 و آزمون تی در سطح 5% معنادار بود. که با توجه به ابعاد به بالاتر از سطح متوسط بودن میانگین ابعاد هنجاری، در نوسازی بافت فرسوده نقش دارد. میانگین ابعاد باورهای قومی محلی برابر با 17/5 و آزمون تی در سطح 5% معنادار بود که با توجه به ا بعاد بالاتر از سطح متوسط بودن میانگین باورهای قومی محلی در نوسازی بافت فرسوده نقش دارد. همچنین نتایج آزمون فریدمن نشان داد که اولویت های موانع فرهنگی ابتدا با بعد هنجاری، سپس با بعد ارزشی و در انتها با بعد باورهای قومی و محلی هست و تفاوت معنادار می باشد.

Keywords:

فرهنگ , بافت فرسوده , نوسازی