بررسی میزان آسیب پذیری کالبدی منطقه یک تهران جهت مدیریت بحران زلزله در راستای توسعه پایدار شهری

در قرن حاضر، تهدیدات و چالش های زیست محیطی که منجر به بحران های مختلف در جوامع می گردد، بر کسی پوشیده نیست. بحران هایی مانند سیل، زلزله، اشوب های اجتماعی و... از این رو مدیریت بحران از جمله راهکارهای اساسی جهت مقابله با این قبیل چالش های در جهت ایجاد پایداری در سطح شهرها هست. در این پژوهش با روش توصیفی تحلیلی، میزان آسیب پذری کالبدی منطقه یک تهران مورد ارزیابی قرار گرفته است در این راستا، براساس مشاهدات میدانی و مطالعات کتابخانه ای، اطلاعات و داده های مورد نیاز، جمع آوری شده و با توجه به ویژگی های منطقه، شاخص های ساختار کالبدی و کاربری اراضی منطقه، دسترسی به فضاهای باز عمومی، تراکم ساختمانی، بافت های فرسوده، عرض معابر و نزدیکی به گسل به عنوان شاخص های موثر در آسییب پذیری کالبدی، مورد بررسی قرار گرفتند که در نهایت هریک از شاخص های با توجه به ضریب اهمیتشان براساس فرم نظرسنجی که توسط کارشناسان تکمیل شده است در محیط روی هم گذاری شده و نقشه نهایی میزان آسیب پذیری کالبدی منطقه تولید شده است نتایج بیانگر این امر هست که در حدود بیش از 55 درصد از مساحت منطقه از آسیب پذیری زیاد و قابل توجه در برابر زلزله برخوردار می باشند که مربوط به نواحی 3 و 5 و قسمتی از ناحیه 8 است و از سوی دیگر، نواحی 6 و 10 کمترین میزان آسیب پذری در برابر زلزله را دارند. در ادامه نیز پیشنهاداتی در راستای کاهش میزان آسیب پذیری و ایجاد پایداری در سطح منطقه در نواحی با اسیب پذیری زیاد، ارایه شده است.

Keywords:

مدیریت بحران , توسعه پایدارشهری , زلزله , منطقه یک تهران