ضرورت برنامه ریزی و مدیریت گردشگری در کوهستان آبیدر شهرستان سنندج

در مناطق طبیعی به علت گره خوردن شاخصههای اجتماعی و فرهنگی جوامع محلی با وضعیت و ساختار محیط طبیعی، برنامه ریزی برای توسعه گردشگری پایدار نیاز به درک عمیق ویژگیهای محیطی و اجتماعی دارد. منطقه کوهستانی آبیدر در حاشیه شهر سنندج در استان کردستان از توان بالقوه و بالفعل زیادی برای استقرار فعالیتهای مختلف گردشگری برخوردار است. در این مطالعه با تشریح اسناد فرادست و شناخت و تفکیک جاذبه های طبیعی و انسانی و همچنین اشاره به موقعیت کالبدی این منطقه، به تحلیل ضرورت برنامه ریزی و مدیریت گردشگری در کوهستان آبیدر پرداخته شد. گردشگری مشخص ترین عملکردی که به صورت سنتی و توسط مردم برای این منطقه رقم خورده است که طی سالهای متمادی به صورت خودجوش و برنامه ریزی نشده و در سالهای اخیر اندکی هدایت شده و در قالب طرحهای موضعی و کوچک به وجود آمده است. برای برنامه ریزی و مدیریت گردشگری منطقه تفرجی کوهستان آبیدر و نیز شناخت و تحلیل بهتر عوامل دخیل بر فرایند برنامه ریزی و طرحریزی تفرجی منطقه، ابتدا آثار و جاذبههای گردشگری در دو بخش آثار طبیعی- جغرافیایی و آثار فرهنگی-اجتماعی در سطح شهرستان سنندج مشخص شد. سپس طرحهای فرادست و طرحهای بخشی که نهادها و دستگاههای مختلف دولتی به صورت جداگانه و فارغ از دیدگاهی یکپارچه و منسجم در آنها به اراضی آبیدر پرداخته اند مورد تحلیل و بررسی قرار گرفت. با توجه به اینکه کوهستان آبیدر به عنوان منطقه نمونه گردشگری انتخاب شده است و دارای وجه قانونی است، لذا محور اصلی مدیریت جامع اراضی این منطقه باید متوجه برنامه مدیریت گردشگری باشد.

Keywords:

مدیریت گردشگری , منطقه نمونه گردشگری آبیدر , سنندج