تاثیرات ارتقاء شاخص های سرمایه اجتماعی در توسعه پایدار روستایی ( مطالعه مورد: منطقه ری )

نهادها و سازمانهای محلی با ارتقاء شاخصهای سرمایه اجتماعی ذینفعان محلی توسعه می توانند باعث بهبود شاخص های وسعه پایدار روستایی شوند. با این وجود، به دلایل مختلفی از جمله نوع رویکرد برنامه ریزی توسعه، و سیاست گذاری نهادهاوو سازمانهای محلی در مدیریت سکونتگاههای روستایی؛ به مقوله سرمایه اجتماعی ذینفعان روستایی کم توجهی میشود. مقاله حاضر ضمن شناسایی شاخص های سرمایه اجتماعی؛ مشکلات زیرساختی و موانع در زمینه عملکرد مدیریت محلی برای ارتقاء شاخصهای سرمایه اجتماعی را در منطقه ری آشکار میسازد. براین شالوده، این تحقیق به شیوه توصیفی- تحلیلی از طریق 320 نمونه تصادفی خانوارهای روستایی و 15 نمونه تصادفی نهادهای محلی به مطالعه نقش نهادهای محلی در پایداری و توسعه سکونتگاه ها از هر دو دیدگاه خانوارهای محلی و نهادهای محلی پرداخته است. برای سنجش شاخص های توسعه پایدار روستایی، تعداد 9 شاخص در چارچوب نظام محیطی، نظام اجتماعی- اقتصادی و کالبدی سنجیده شده است. نتایج نشان میدهد که برنامه ریزی بر اساس رویکرد عقلایی گرایی فن محور و کمتوجهی به نظر و خواسته روستاییان ناحیه مورد مطالعه در برنامه های عمرانی و اجرایی و سایر طرح ها، در نارضایتی روستاییان موثر بوده است. بنابراین، تغییر نگرش در رویکرد برنامه ریزی و توجه به رویکرد از پایین به بالا و ذینفع محور برای ارتقاء شاخصهای سرمایه اجتماعی در قالب تشکلهای محلی و سیاست گذاری برای دخالت آنان در گسترش زیرساختهای اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی پیشنهاد میگردد.

Keywords:

مدیریت محلی , توسعه پایدار روستایی , سرمایه اجتماعی , شهرستان ری