مهدیه رمضان خواه - دانش آموخته ی کارشناسی ارشد طراحی پارچه و لباس دانشکده هنر و معماری دانشگاه علم و فرهنگ تهران

صنایع پوشاک و لباس از جمله ی صنایعی است که با صنعتی شدن و بروز پدیده هایی چون پوشاک آماده، سایزبندی و تولید صنعتی آن، همچنان تولید سنتی و استادکاری آن زنده و پررونق است؛ و می توان گفت لباس های با کیفیت تر همچنان از طریق تولیدات سنتی و دستی در ارتباط مستقیم پیشه ور ( برای مثال خیاط) و ( مشتری) شکل می گیرد. در این میان اما، با توجه به تغییر و تحولات اجتماعی و اهمیت نوع پوشش افراد و از سویی تنوع بسیار زیاد پوشاک و گزینه های پیش روی افراد، بیش از هر زمانی لزوم حضور طراح در فرآیند انتخاب لباس، چه لباس های آماده و چه لباس هایی که به شیوه ی سنتی با خرید پارچه توسط مشتری و به دست خیاط دوخته می شود، قابل لمس است. تلاش های فراوانی برای وارد کردن قشر طراحان لباس به چرخه ی پوشش و لباس در کشور صورت گرفته است. در این امر باید توجه داشت که ورود طراحان لباس به این چرخه باید به گونه ای باشد که لطمه ای به جایگاه های پیشه وران و کلیه ی اهرم ها و مهره های این حوزه وارد نساخته و باعث رونق و تعالی آن گردد. به نظر می رسد همراه شدن این ورود، با تفکر طراحی خدمات، و با استفاده از ابزارهای ارتباطی موجود، اثرگذاری مطلوب را به همراه داشته باشد. در مقاله ی پیش رو که با روش اسنادی نگارش شده است، ضمن مطالعه ی وضعیت فعلی طراحی خدمات در حوزه ی مد، مدل های پیشنهادی استفاده از طراحی خدمات در طراحی لباس با توجه به بازار ایران، بررسی میگردد.

طراحی لباس، خدمات، ارتباط الکترونیک