بررسی حذف فلز سنگین نیکل از محلول آبی با استفاده از زایدات گیاه آلویه ورا اصلاح شده با اسید سولفوریک به عنوان جاذب

Publish Year: 1397
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 504

This Paper With 11 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

MDCONF02_230

تاریخ نمایه سازی: 2 تیر 1397

Abstract:

فاضلاب های صنعتی و کشاورزی از عوامل اصلی در رهاسازی فلزات سنگین در اکوسیستم ها به شمار می آید. تقریبا همه ی فلزات سنگین برای موجودات زنده سمی هستند و سبب مسمومیت حاد و مزمن می گردند. بحث فلزات سنگین در آب های طبیعی ناشی از فاضلاب صنعتی، یک نگرانی جدی در دهه های گذشته بوجود آورده است. به همین دلیل در دهه های اخیر تحقیق های زیادی در زمینه حذف یا کاهش آن ها صورت گرفته است. روش کار: در این پژوهش از زایدات گیاه الویه ورا ی اصلاح شده با اسید سولفوریک برای حذف فلز سنگین نیکل از محلول آبی استفاده شد. آزمایش ها در مقیاس آزمایشگاهی بصورت ناپیوسته و با تغییر فاکتورهای موثر از جمله PH؛ ( 2 ، 4 ، 6 ، 8 و 10 )، مقدار جاذب ( 1 / 0 ، 2 / 0 ، 3 / 0 ، 4 / 0 ، 5 / 0 و 1 گرم )، زمان تماس ( 5 ، 10 ، 15 ، 20 ، 30 ، 60 و 90 دقیقه ) در غلظت های 15 ، 25 ، 50 ، 75 و 100 میلی گرم بر لیتر محلول فلزی نیکل مورد بررسی قرار گرفت. یافته ها: شرایط بهینه pH برای حذف نیکل برای زایدات گیاه آلویه ورا pH=4 می باشد. وزن جاذب برای حذف نیکل 1 گرم بدست آمد. زمان بهینه برای فلز نیکل 10 دقیقه بود. در شرایط بهینه زایدات گیاه آلویه ورا ی اصلاح شده حذف نیکل را با راندمان 72 / 98 درصد داراست. هم دماهای لانگمویر و فروندلیچ نیز مطالعه شد. مطالعات سینتیکی پیروی از معادلات سینتیک شبه مرتبه ی دوم را نشان داد. نتیجه گیری: نتایج نشان داد زایدات گیاه الویه ورا ی اصلاح شده با اسید سولفوریک جاذب مناسبی برای حذف فلزات سنگین می باشد.

Authors

علی افروس

استادیار و عضو هییت علمی گروه مهندسی آب، دانشگاه آزاد اسلامی، اهواز واحد دزفول، ایران

محمد علی قاسمیان

کارشناس ارشد مهندسی محیط زیست گرایش آب و فاضلاب، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد علوم و تحقیقات، اهواز، ایران

ناصر قاسمیان

دانشجوی دکترای محیط زیست گرایش آب و فاضلاب، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد اهواز، ایران

لیلی شهبازنیا

دانشجوی کارشناس ارشد مهندسی بهداشت محیط، دانشکده بهداشت، دانشگاه علوم پزشکی اصفهان، ایران