رابطه خودکارآمدی و خودتنظیمی در یادگیری دانشجویان دانشگاه آزاد اسلامی واحد تهران غرب

هدف این پژوهش بررسی رابطه بین خودکارآمدی و خودتنظیمی در یادگیری دانشجویان بود. این پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از نظر روش، توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری آن کلیه دانشجویان کارشناسی به تعداد 12037 نفر بودند جدول کرجسی و مورگان 375 نفر به روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای بر حسب جنسیت به عنوان نمونه انتخاب شدند. ابزار جمع آوری داده ها، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران (1982) و خودتنظیمی در یادگیری پینتریج و دی گروت (1990) بود ضریب آلفای کرونباخ برای پرسشنامه خودکارآمدی α=0/82 و پرسشنامه خود تنظیمی در یادگیری α=0/849 بدست آمد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی (آزمون های همبستگی پیرسون و t مستقل ) استفاده شده است. نتایج نشان داد که، بین خودکارآمدی و خودتنظیمی در یادگیری و ابعاد آن ( شناختی، فراشناختی، انگیزشی و مدیریت منابع ) در دانشجویان رابطه مثبت و معناداری وجود دارد. بین خودکارآمدی دانشجویان برحسب جنسیت تفاوت معناداری وجود دارد ولی در خودتنظیمی این تفاوت معنادار نمی باشد.

Keywords:

خودکارآمدی , خودتنظیمی در یادگیری , شناختی , فراشناختی , انگیزشی , مدیریت منابع