علی یعقوبی - گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران
محسن سروری - کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران
یاسمن اسماعیلی - دانشجوی کارشناسی ارشد فیزیولوژی ورزش، گروه تربیت بدنی و علوم ورزشی، واحد بجنورد، دانشگاه آزاد اسلامی، بجنورد، ایران

هدف از پژوهش حاضر بررسی تاثیر هشت هفته تمرین تداومی با شدت های مختلف بر سطوح مالون دی آلدیید MDA و ظرفیت آنتی اکسیدانی تام TAC پلاسمای زنان مبتلا به دیابت نوع 2 می باشد. جامعه آماری این تحقیق زنان 50 تا 60 سال مبتلا به دیابت نوع 2 بودند که 35 نفر از آن ها که حداقل سابقه 2 سال بیماری را داشتند به روش در دسترس و نمونه گیری هدفمند انتخاب شدند و به طور تصادفی در 2 گروه شامل 1: گروه کنترل و 2: گروه تمرین تداومی با شدت بالا، قرار داده شدند.گروه های تمرینی به مدت 8 هفته به تمرین پرداختند. پروتکل تداومی با شدت بالا شامل 30 دقیقه دویدن با شدت 80 % ضربان قلب ذخیره بود. خون گیری در دو مرحله، 24 ساعت قبل از اولین جلسه تمرین و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرین، انجام گرفت. اندازه گیری سطح MDA به روش TBARA صورت گرفت و سطح TAC پلاسما به روش رنگ سنج، صورت پذیرفت. به منظور تجزیه و تحلیل آماری داده ها از آزمون آماری t وابسته، آنالیز واریانس یک طرفه و آزمون تعقیبی توکی، در سطح معناداری P> 0/05 استفاده شد. نتایج تحقیق حاضر نشان داد هشت هفته تمرین تداومی با شدت بالا بر سطح MDA پلاسمای زنان مبتلا به دیابت نوع دو تاثیر معناداری دارد. P<0.05 همچنین تمرین تداومی با شدت بالا بر سطح TAC اثر معناداری ندارد P> 0.05 با این وجود می توان نتیجه گرفت که تمرین ورزشی تداومی صورت گرفته از طریق پیش گیری از وخیم تر شدن تعادل بین عوامل اکسیدانی و آنتی اکسیدانی می تواند از پیشرفت بیماری افراددیابتی نوع 2 نیز جلوگیری کند

تمرین تداومی با شدت بالا، مالون دی آلدیید، ظرفیت آنتی اکسیدانی تام، دیابت نوع 2