ارایه شاخصه های کالبدی موثر بر خلق و تعالی ماندگاری فضای معماری

خلق معماری، خلق فضا است و وجود فضای معماری بدون حضور انسان معنا نخواهد داشت. در واقع روح معماری در تعامل با کاربر شکل می گیرد و اگر بتواند نیازهای وی را به بهترین نحو برآورده سازد با روح و جان شخص عجین شده و در ذهن او ماندگار باقی می ماند، آنگاه از پس سال ها نیز می تواند با رایحه ای نظیر آنچه در آن فضای گذشته استشمام نموده است به قعر خاطرات و آن فضا راه یابد. این خصوصیت معماری ماندگار است که مزه ی فضا را در ذهن انسان حک می کند و با آن زنده می ماند. اما آنچه در بسیاری از ساختمان های امروز قابل مشاهده است، یکنواختی و استفاده از مصالح صنعتی و سردی است که در روابط بشر با مامن خویش فاصله انداخته و او را به انزوای شهرهای ماشینی کشانیده است که هر از گاه وی را وامی دارد، برای فرار از این مخمصه به بناهای قدیمی یا گرته برداری شده از آنها پناه برد، هولناک تر آنکه اگر آن بنا قدمتی نداشته باشد، تنها به نمایی بسنده نموده و فاقد معنا نیز می باشد. در این تحقیق سعی شده است با مطالعه منابع کتابخانه ای به بررسی چیستی فضا و عوامل موثر در درک فضای معماری و نحوه تعامل متقابل بنا با فرد پرداخته شود و در انتها با بر شمردن شاخصه های تاثیر گذار در مانا شدن یک بنا به ارایه راهکاری جهت خلق فضای نوین ماندگاری در تداوم معماری های گذشته بپردازد. نوع نگارش بر مبنای مقالات توصیفی- تحلیلی بوده است و امید است توانسته باشد در این راه نگاهی هرچند کوتاه به این مقوله بنماید.

Keywords:

معماری , فضا , ماندگاری , مانایی , پایداری