رمضان کاظمی گلیان - زیرزمینی کارشناس ارشد آب و نایب رئیس هیات مدیره شرکت مهندسین مشاور سی

مدیریت منابع آب زیرزمینی، مجموعه ای از تمهیدات فنی، اداری و قانونی است. با توجه به مواد 1 و 2 قانون توزیع عادلانه آب مصوب 1361 (که به ترتیب مالکیت آب های زیرزمینی و اراضی وابسته به آن، به وزرات نیرو محول شده است)، یک نوع عقب ماندگی تاریخی در مدیریت منابع آب زیرزمینی کشور وجود دارد. زیرا عموماً استرس های بهره برداری به قبل از تعیین مالکیت بر می گردد. به سبب عدم برخورد قانونی با آب زیرزمینی و افت کمی و کیفی و نابودی آبخوان ها، در قانون برنامه چهارم، افزایش 25 % کارایی هر متر مکعب آب و 25 % بهبود تراز منفی آبخوان ها پیش بینی شده است. با توجه به بحران آبخوان ها، خشکسالی ها، افزایش سطح زیرکشت، ادامه سیاست سدسازی و ...، حدود 2 سال از برنامه 5 ساله چهارم، گذشته 40 درصد) و عملاً نتایج مطلوبی حاصل نشده است. از طرفی در صورت تعیین ارزش واقعی آب در کشاورزی و افزایش ) تعرفه های برق مصرفی به نوعی کنترل آب زیرزمینی، مدیریت می شود.

آب زیرزمینی، قانون، مدیریت بهره برداری،آبخوان