فریبا عربگل - فوق تخصص روانپزشکی کودک و نوجوان، دانشیار و عضو هییت علمی دانشگاه علوم پزشکی شهید بهشتی، مرکز تحقیقات علوم رفتاری

کودک آزاری و سوء رفتار با کودک ابعاد و علل بسیاری دارد، مانند: علل مربوط به مشکلات رفتاری و هیجانی کودک تا مسایل مربوط به والدین و محیط خانواده و جامعه. مسلمآ مدیریت پدیده سوء رفتار با کودک یک مداخله گسترده فردی-خانوادگی-اجتماعی و فرهنگی را می طلبد و شامل یک نوع مداخله نمی شود همانطور که در علت شناسی آن ما فقط روی یک علت تمرکز نمی کنیم. از آن گذشته ممکن است نوع مداخله از یک فرد به فرد دیگر متفاوت باشد که این موضوع خلاقیت، توانایی و نوع نگرش مناسب درمانگر را می طلبد. ولی آنچه در این مقوله مد نظر است تاکید بر مسایل مربوط به روش تربیت و نوع والدگری در خانواده هایی است که ما شاهد سوء رفتار با کودک در آن هستیم.برخی از والدین روشهای پرخاشگرانه و تنبیهی نامناسب را روشی برای تربیت کودک می دانند و ان را معادل کودک آزاری نمی بینند چون معتقدند آن را با هدف تربیتی انجام داده اند. استفاده از این شیوه ها و روشها به جای ارتقای سلامت روان کودک و افزایش رفتارهای مثبت و اجتماعی در او منجر به بدرفتاری و رفتارهای غیر اجتماعی می شود. به نظر می رسد والدینی که از چنین روشهایی برای تربیت کودک خود استفاده می کنند نیاز به فراگیری دانش فرزند پروری دارند تا در مواردی که عدم آگاهی آنها منجر به استفاده از روشهای تنبیهی نامناسب و سخت، بی توجهی به رفتارهای مناسب کودکان و غفلت از نیازهای اساسی آنان می شود، ما بتوانیم به آنها کمک کنیم تا بهترین روشها را در تربیت و پرورش کودک خود به کار گیرند.