مریم نخکوب - کارشناسی ارشد روانشناس بالینی، روانشناس بیمارستان رازی، بخش سینا ۲
بهزاد ریگی کوته - دانشجوی دکترای روانشناسی بالینی، گروه روانشناسی بالینی، دانشکده علوم رفتاری، دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی تهران
زهرا ویسانیان - کارشناسی ارشد روانشناس بالینی، روانشناس بیمارستان رازی، بخش سینا ۲
زهرا حیدری رامشه - کارشناسی ارشد روانشناس بالینی، روانشناس بیمارستان رازی، بخش سینا ۲

زمینه و هدف: پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه بین تحریک پذیری با پرخاشگری و ابعاد آن در بیماران بستری در مرکز روانپزشکی رازی تهران انجام گردید. روش مطالعه: جامعه آماری، بیماران بستری در بخش های مردان که با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس تعداد 30 بیمار بعنوان نمونه انتخاب شدند. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه پرخاشگری گلادو (1991) و پرسشنامه تحریک پذیری (IRQ) استفاده گردید. یافته ها: میانگین سنی نمونه پژوهش M=33.56 با انحراف معیار SD=7.78 می باشد. تعداد 16 بیمار مجرد (53.3%)، 12 نفر متاهل (40%) و 2 بیمار متارکه کرده اند(6.7%). میانگین کلی تحریک پذیری31.23 با انحراف معیار 8.74 و میانگین کلی پرخاشگری نیز 84.90 با انحراف معیار 21.18 می باشد. از بین زیرمقیاس های پرخاشگری، بالاترین نمره پرخاشگری مربوط به پرخاشگری کلامی (19.20) با انحراف معیار (6.76)، اجتناب از بین زیرمقیاس های پرخاشگری، کمترین میانگین (5.46) و انحراف معیار (2.64) دارا می باشد. همچنین بین تحریک پذیری با پرخاشگری یک رابطه مستقیم و معنی دار برقرار است (p≤0.001, r=0.80). یعنی با افزایش تحریک پذیری بیماران میزان پرخاشگری آنان بالا می رود. تحریک پذیری همچنین با مولفه تکانشگری همبستگی r=0.64 و سطج معناداری p≤0.001 بیشترین رابطه، اما تحریک پذیری با مولفه اجتناب رابطه معناداری ندارد (همبستگی (p≤0.41, r=0.15).نتیجه گیری: با افزایش تحریک پذیری بیماران میزان پرخاشگری آنها در بخش های بستری بیشتر می شود. آموزش روانی به بیماران می تواند در کاهش تحریک پذیری و پرخاشگری تاثیر داشته باشد.

تحریک پذیری، پرخاشگری