مجتبی نیک اقبال - روزنامه نگار - تحلیلگر اقتصادی

مسیله مشارکت زنان و چگونگی نقش آفرینی آنان در توسعه، دهه است به عنوان یک چالش، پیش روی کشورهای در حال توسعه قرار دارد. تعداد زیادی از کشورهای آسیایی راهکارهایی را برای حل این مسیله یافتهاند و زمینه مشارکت زنان را در امر توسعه فراهم آوردهاند. با این حال هنوز اغلب جوامع خاورمیانه از جمله جامعه ایران نسبت به توانایی و ظرفیت های زنان به دیده تردید می نگرند و بهای چندانی برای استعدادها و مهارتهای آنان قایل نیستند. بررسی نوع نگرش این جوامع نسبت به زنان نشان میدهد، تفاوتهای جنسیتی اگرچه از سوی مردسالاران درک شده است، این تفاوت ها را نوعی امتیاز منفی برای زنان به حساب آوردهاند. درحالیکه تفاوتهای روحی و جسمی زنان میتواند مکمل مهارت های مردان برای رسیدن به رشد و توسعه کشور باشد. توسعه مفهومی واحد است که برای حرکت در مسیر آن نیاز به همه ظرفیت های مادی و معنوی احساس می شود؛ بنابراین نادیده گرفتن نیمی از نیروی انسانی یک کشور به مثابه اتلاف منابع و عدم دستیابی به اهداف توسعه است. حتی میتوان پا را فراتر گذاشت و یکی از شاخص های توسعه نیافتگی را نادیده گرفتن نقش زنان در امور کشور دانست. زنان ایرانی در بیست سال گذشته تلاش های فراوانی برای غلبه بر نگرش منفی جامعه نسبت به جنسیتشان داشته اند. حضور زنان در مدارس، دانشگاه ها و سایر مراکز آموزشی نشان می دهد آنها به این باور رسیدهاند که میتوانند در سرنوشت سیاسی، اقتصادی، فرهنگی و اجتماعی کشور اثرگذار باشند. ایران کشوری در حال توسعه شناخته میشود و برای ادامه این مسیر نیاز به مشارکت یکبهیک شهروندان کاملا محسوس است؛ بنابراین دولت باید چالش ها را برطرف کند و در پی ایجاد زمینه هایی بگردد که رسیدن به توسعه پایدار با کمترین عوارض و هزینه باشد. تبعیض و نابرابریها چه علیه زنان و چه علیه همه افراد اعم مرد و زن، نهتنها هزینه رشد و توسعه را بالا خواهد برد، اغلب مواقع دست یافتن به این مقصود را نیز ناممکن میکند.

زنان، توسعه پایدار، رشد اقتصادی، کارآفرینی، مشارکت سیاسی