المیرا معتمدی - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران
سارا اصاغر - کارشناسی ارشد مهندسی معماری، واحد شیراز، دانشگاه آزاد اسلامی، شیراز، ایران

رشد جمعیت و افزایش سریع شهر نشینی نیاز به مسکن انبوه در غالب مجتمع های مسکونی را طلب می کند. طراحی مسکن بصورت انبوه معمو لا تنزل در کیفیت را به همراه دارد . با توجه به تحولتی که د ر طراحی مسکن رخ داده است، مشخص نیست که این تحولت توانسته باشد حس دلبستگی به مکان به محیط مسکونی را محقق نماید. در حالیکه یکی از معانی مهم در ارتقاء کیفیت محیط های انسانی، حس تعلق به مکان می باشد. این حس که عامل مهم در شکل گیری پایه های ارتباطی استفاده کنندگان و محیط می باشد، نهایتا منجر به ایجاد محیط های با کیفیت نیز خواهد گردید. در این تحقیق با بررسی نمونه موردی مجتمع شرکت نفت، حس تعلق به مکان در مجتمع های مسکونی مورد بررسی قرار می گیرد. و همچنین تحقیق حاضر با هدف شناسایی عوامل تاثیر گذار و ارتقاء کیفیت زندگی در مجتمع های مسکونی و حس تعلق به مکان، تلاش دارد . همچنین مجتمع مسکونی انتخاب شده پس از مصاحبه با تعدادی از ساکنین، اطلاعات جمع آوری شده مورد تحلیل و بررسی قرار می گیرد. در نتیجه می توان گفت حس تعلق یکی از علایم و عوامل مهم در ارزیابی ارتباط انسان- محیط و ایچاد محیط های انسانی با کیفیت می باشد. مسکن امروز، به عنوان عرصه ی خصوصی زندگی بشر، نسبت به گذشته، دچار تغییر شده است. این مسیله، بسیاری از کارکردهای عرصه خصوصی را مختل کرده و موجب کاهش ارتباط ساکنین با طبیعت، کاهش تنوع فضایی و نزول کیفیت واحد مسکونی شده است. در چنین حالتی، واحد مسکونی، کارایی لزم را برای تامین آرامش و آسایش ساکنین نخواهد داشت.

حس تعلق؛ مجتمع مسکونی؛ حس مکان؛ روانشناسی محیط