فهیمه سازمند - دانشجوی دکتری ادبیات فارسی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد همدان

پدیده مرگ از جمله رازناکترین مسایل بشر است که معمای آن را به حکمت، کسی نگشود و نگشاید. اندیشمندان، عرفا، شعرا از هر دستی و به هر نوع و بیانی در تعریف و تبیین آن کوشیده اند و البته چنانکه باید بدین پرده راه نبرده اند. از این میان، باباطاهر عریان همدانی در دوبیتی های مشهور خود با نگاهی موشکافانه و راهگشا درباره این مساله بارها سخن رانده است. شعر او دارای تصویرهای شاعرانه و مضامین و مفاهیم عرفانی و فلسفی و غنایی است. همه اشیاء برای او معنویت داشتند، در ژرفای هر چیز مادی فرو می رفت و به آن حیات معنوی می بخشد. گویی برای او تمام ذرات عالم دارای روح و عاطفه و احساس بودند. در این پژوهش که به روش تحلیلی- توصیفی انجام گرفته است، سعی شده است تا مساله مرگ اندیشی در دوبیتی های باباطاهر مورد نقد و تحلیل قرار گیرد. و هدف بررسی دیدگاه و شیوه برخورد باباطاهر با این مفهوم است.

مرگ، مرگ اندیشی عرفانی، زندگی، باباطاهر