مرضیه کرمی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بوعلی سینا
مریم علیمحمدی - دانشجوی کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بوعلی سینا
لیلا هاشمیان - دانشیار زبان و ادبیات فارسی، دانشگاه بوعلی سینا

طبیعت سرایی در ادب فارسی، همواره دارای جایگاه ویژه ای بوده است. شاعران از گذشته تاکنون، همواره با طبیعت، الفتی تام داشته و هر یک با نگرش و دیدگاه متفاوت خود، از طبیعت و عناصر آن برای بیان مقاصد و عواطف و احساسات خویش بهره برده اند. شعر کلاسیک عرفانی نیز به صورت گستردهای از پدیده های طبیعی استفاده می کند. باباطاهر همدانی نیز از جمله شاعرانی است که بهره گیری از عناصر طبیعی در اشعارش، دارای بازتاب گسترده و متنوعی است. آنچه در این مقاله مورد بررسی قرار خواهد گرفت، نقش طبیعت و پاره ای از عناصر مهم آن و میزان کاربرد صور خیال و نماد گرایی بر ساخته از عناصر طبیعی در دیوان باباطاهر همدانی، شاعر طبیعت گرای سده پنجم هجری قمری است. در میان این دسته، تشبیه پر بسامدترین صورخیال است و تشخیص و نمادپردازی، به ترتیب پس از آن قرار می گیرند

طبیعت گرایی، صور خیال، نماد، باباطاهر