س جعفری پاریزی - دانشجوی کارشناسی ارشد گروه علوم دامی، دانشگاه شهید باهنر کرمان
ا خضری - استادیار تغذیه دام گروه علوم دامی دانشگاه شهید باهنر کرمان
ا دیانی - دانشیار تغذیه دام گروه علوم دامی دانشگاه شهید باهنر کرمان

هدف این مطالعه بررسی اثر استفاده از سطوح مختلف مخمر ساکارومایسس سرویسیه بر تغییرات pH و جمعیت گونه های مختلف پروتوزآ شکمبه گوسفند کرمانی بود. بدین منظور 4 راس گوسفند نر بالغ در قالب طرح مربع لاتین 4×4 در 4 دوره 21 روزه استفاده شد. جیره های آزمایشی حاوی صفر، 3 و 6 و 9 گرم مخمرساکارومایسس سرویسیه به ازاء هر راس در روز بود. نمونه برداری از مایع شکمبه گوسفندان در روز آخر هر دوره و در ساعت پیش از مصرف خوراک (صفر) و در ساعات پس از مصرف خوراک (2 و 4 و 6 و 8) با استفاده از لوله معدی متصل به دستگاه ساکشن صورت گرفت. تعداد پروتوزوآها در سطح گونه با استفاده از لام نیوبار مورد شمارش قرار گرفت و پارامتر pH شکمبه ای مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج در قالب طرح مربع لاتین با 4 تکرار با نرم افزار SAS مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت pH شکمبه گوسفندان تغذیه شده با مخمر نسبت به گروه شاهد تاثیر معنی داری را نشان داد، با افزایش سطح مخمر مصرفی، تعداد کل جمعیت پروتوزوآیی تحت تاثیر قرار گرفت. روند تغییرات جمعیت کل پروتوزوآ و گونه های انتودینیوم با افزایش سطح مخمر ساکارومایسس سرویسیه به صورت خطی بود (p<0/05) نتایج این مطالعه نشان داد که سطح 3 گرم مخمر ساکارومایسس سرویسیه بیشترین تعداد جمعیت گونه های هولوتریش، سلولایتیک و انتودینیوم در هر میلی لیتر مایع شکمبه در گوسفندان تغذیه شده را نشان داد که می تواند به عنوان عاملی در بهبود هضم سلولز مطرح کرد.

پروتوزوآ، مخمر ساکارومایسس سرویسیه، گوسفند