راهبرد بهره برداری پایدار از منابع آب با ترویج مدیریت مشارکتی در حوضه های آبریز (با تاکید بر حوضه های کهگیلویه و بویراحمد)

امروزه در بسیاری از حوضه های آبریز فرعی کشورمان، مانند سپیدرود، زاینده رود، کرخه و غیره تضاد بین بهره برداران بالادست و پایین دست که عمدتا در استان های متفاوت نیز می باشند، پایداری منابع آب ( اعم از سطحی و زیرزمینی ) حوضه موردنظر را تا حد بحران پیش برده است. نشانه ها و آثار این بحران برای مناطق و حوضه هایی زودتر نمایان شده که در عین کمیاب بودن آب، به خشکسالی های مزمن نیز دچار بوده اند. آنجایی که حوضه های آبریز با قالب تقسیم بندی های سیاسی استان های کشورمان همخوانی ندارد و استان های مختلف در رقابتی بی صدا تلاش های فزاینده ای برای دستیابی و تخصیص منابع آب برای عرصه های تحت مدیریت خود دارند. برخی از کارشناسان تغییر ساختار سازمان مدیریت کننده منابع آب در دهه ی گذشته ( دهه ی 80 شمسی ) و فروپاشی سازمان های آب منطقه ای به معنای واقعی خود می دانند. ولی آن چیزی که مسلم است، این مورد نمی تواند دلیل همه مسایل به وجود آمده در حوضه های آبریز باشد. مقاله حاضر با تبیین راهبرد مدیریت یکپارچه حوضه های بریز با تاکید بر حوضه های آبریز واقع در استان کهگیلویه و بویراحمد با برجسته نمودن نقش بی بدیل رهیافت مدیریت مشارکتی منابع آب، در قالب سازمان های مدیریت حوضه های آبریز نسبت به کاهش بحران کنونی و تضادهای پیش روی را تشریح می نماید.

Keywords:

مدیریت یکپارچه , حوضه آبریز , مدیریت مشارکتی , برداشت