مطالعه زمین شناسی و آلتراسیون سنگ های منطقه بزن آباد (شمال شرق قاین)

Publish Year: 1393
نوع سند: مقاله کنفرانسی
زبان: Persian
View: 668

This Paper With 6 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

CISEG06_014

تاریخ نمایه سازی: 16 تیر 1397

Abstract:

محدوده اکتشافی بزن آباد در استان خراسان جنوبی و در شمال شرقی شهرستان قاین قرار دارد. در تقسیم بندی پهنه - های ساختاری ایران، منطقه قاین در پهنه شرق ایران قرار می گیرد. بر اساس بررسی های سنگ شناسی واحدهای آتشفشانی منطقه شامل آندزیت، بازالت، آندزیت بازالت، تراکی آندزیت، واحدهای ساب ولکانیک شامل دیوریت پورفیری و گابرو دیوریت پورفیری می باشد. کانی های اصلی تشکیل دهنده این واحدها شامل پلاژیوکلاز، پیروکسن، هورنبلند، الیوین و کانیهای فرعی شامل زیرکن و آپاتیت می باشد. از کانیهای ثانوی می توان به کلریت، سرسیت، کربنات، مالاکیت، سیلیس و اکسیدهای مختلف آهن اشاره کرد. واحدهای آذرآواری شامل برش، توف، توف برشی و آگلومر است که بافت پیروکلستیکی دارند و واحدهای رسوبی شامل سنگ آهک، ماسه سنگ گلاکونیتی، مارن، ژیپس و رسوبات عهد حاضر می باشند. حجم زیاد محلولهای مشتق شده از ماگما و مخلوط شدن با آبهای جوی باعث آلتره - شدن سنگ ها و تشکیل زون های آلتراسیون مختلف در منطقه شده است. با توجه به مطالعات صحرایی و پتروگرافی سه زون آلتراسیون (1) پروپلیتیک (2) آرژیلیک (3) سیلیسی قابل تشخیص است. گسترش زون آرژیلیک که در دمایی پایین و شرایط شدیدا اسیدی به وجود می آید در منطقه بیش از زون های دیگر است که بصورت باندهایی در بین واحدهای ولکانیکی و واحد ماسه سنگی دیده میشود. زون پروپلیتیک که شدت این آلتراسیون در شمال شرق منطقه مربوط به واحدهای آندزیتی است. زون آلتراسیون سیلیسی که در محدوده ای از تغییرات دما، PH و فشار بخار آب صورت می گیرد، ولی بیشتر شاخص محیط و سیالات اسیدی است در واحد آندزیتی قابل مشاهده است. کانی سازی در منطقه به دو صورت اولیه و ثانویه وجود دارد. کانیهای ثانویه شامل اکسیدهای آهن و مالاکیت می باشد. حضور اکسیدهای آهن ثانوی در زون پروپلیتیک، پراکندگی کانیهای کربنات مس از جمله مالاکیت در سطح واحدهای آذرین نشان میدهد که محدوده اکتشافی بزن آباد می تواند منشاء یک کانسار مس پورفیری باشد

Authors

مهدی سالاری مندی

دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده علوم، گروه زمین شناسی

سارا شکیبا

دانشگاه فردوسی مشهد، دانشکده علوم، گروه زمین شناسی