سیده نگین چهر مصطفوی - کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی

زنان داستان نویس، با ورود خود به دنیای نویسندگی، بن مایه های تازه ای به داستان ها بخشیدند. آنها شخصیت های زن را به نحوی محوری مطرح کردند که پیشبرنده داستان باشند و بتوانند از شخصیت زن، شرای و پایداری های وی بنگارند. در ادبیات ایران، معمولا زن عنصری ایستا و منفعل محسوب میشد، اما پس از انقلاب و در جریان ادبیات پایداری، شخصیت های زنی مطرح شدند که نه تنها منفعل نبودند بلکه مایه امید و نمایشگر آرمان های جامعه اند. این پژوهش با توجه به اهمیت شخصیت زن در ادبیات پایداری و با روش توصیفی تحلیلی صورت گرفته است. توجه به این گونه پژوهش ها، علاوه بر نمایش وجوه پنهان شخصیت زن ایرانی، به باورمندی نویسندگان زن نیز یاری می رساند. می توان گفت با بررسی آثار نویسندگان زن میتوان سبک روایت های زنانه را بیشتر شناخت و به این نکته دست یافت که شخصیت های زن محوری درداستان نویسندگان زن منتخب، غالبا پیش برنده و در جهت نمایش مقاومت زنان و بلوغ فکری زن تنظیم شده اند.

زن، شخصیت زن محور، ادبیات پایداری، رمان