فرهاد براتی - استادیار گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه سلمان فارسی کازرون
ناهید خسروی - کارشناس ارشد زبان و ادبیات فارسی

بشر، همواره از تبعیض و بی عدالتی، خشونت، فقر و تهیدستی و نابرابری و جنگ موجود در جوامع نابه سامان در رنج و عذاب بوده است. از این رو، برای تسکین آلام روحی و فشارهای روانی، به رویاهای خویش پناه برده و کوشیده است تا حداقل در ذهن خود، دنیایی ایده آل و مطلوب را ترسیم کند. این دنیای تخیلی را شاعران و نویسندگان، آرمان شهر یا مدینه ی فاضله نامیده اند. در ادبیات انقلاب اسلامی نیز، شاعران برای گریز از دغدغه های اجتماعی موجود، به دنیایی آرمانی که ساخته و پرداخته ذهنشان بود، پناه بردند. دنیایی که در آن خبری از جنگ و خونریزی و کشتار نباشد و از فقر و نابرابری نشانی نماند. این تفکرات، دغدغه بسیاری از انسان های آگاه و بیدار در طول تاریخ بوده و هست و بازتاب آن را نه تنها در ادبیات فارسی، که در ادبیات جهان به وضوح میتوان دید. این نوشتار، تلاشی در جهت بررسی این موضوع در سروده های قیصر امین پور و سیدحسن حسینی است. در این پژوهش، سعی بر آن است تا تصویری روشن از جامعه ی آرمانی شاعر به مخاطب نمایانده شود. روش پژوهشی به کار رفته در این مقاله، روش کتابخانه ای با استفاده از فیش برداری است.

آرمان شهر، قیصر امین پور، حسن حسینی، امنیت، مهرورزی، عدالت