متین کریمی - دانشجوی دکترای زبان شناسی، گروه زبان انگلیسی، واحد بوشهر، دانشگاه آزاد اسلامی، بوشهر، ایران

هنجار گریزی در شعر یکی از متداول ترین شیوه های آشنایی زدایی در ادبی است که شاعران به گونه های مختلف از آن بهره می برند. نحوه ی متفاوت استفاده از هنجار گریزی ،یکی از عوامل موثر درشکل گیری سبک خاص زبانی هر شاعر است. بنابر نظریه ی لیچ، انواع هنجار گریزی ها عبارتند از : هنجار گریزی نحوی، معنایی، واژگانی، آوایی، نوشتاری، گویشی، سبکی و زمانی(باستان گرایی). مقاله ی پیش رو با تحلیل اشعاری از دفاتر شعر از این اوستا ، آخر شاهنامه و زمستان بصورت تصادفی از مهدی اخوان ثالث به بررسی بسامد استفاده از انواع هنجار گریزی در اشعار انتخاب شده پرداخته است. نتایج بدست آمده نشان دهنده ی توجه خاص و هدفمند شاعر نام برده به انواع هنجارگریزی و بخصوص هنجارگریزی واژگانی و نحوی بوده است

هنجارگریزی، برجسته سازی، اخوان ثالث، شعر، لیچ