غیاث الدین نقش بند یزدی بافنده ای چیره دست، نقاشی توانا و شاعری خوش ذوق

دوره صفوی عصر بسیار طلایی هنر بافندگی در ایران است و پارچه بافی این زمان همچمون بافتن قالی و قالیچه نمونه ای می باشد از صبر، حوصله و استادی بافندگان آن. پارچه هایی که در این دوره در کارگاه های یزد، کرمان و کاشان و اصفهان بافته می شد، سه نوع بود: 1- پارچه های ابریشمی ساده 2- پارچه های ابریشمی زربافت (زری) 3- مخمل های ابریشمی. این نوع پارچه ها معمولا برای پوشش شاهزادگان و پرده و روپپوش بکار برده می شد و به دلیل زیبایی و ارزشی که داشت اغلب از طرف پادشاهان سایر کشورها نیز فرستاده می شد. تزیینات و نقوش این پارچه ها بیشتر عبارت بود از: 1- اشکال انسانی 2- تصاویر حیوانات و پرندگان و گل و گیاه 3- گاه مناظری از داستان های رزمی و بزمی ایران یا تصاویر شاهزادگان در حال شکار و نشاط. چون بافتن اینگونه مناظر بعلت طرح های پیچیده و رنگ های گوناگون محتاج به تغییر و تبدیل بی شمار دوک و شانه در دستگاه بافت می باشد از این رو مستلزم مهارت خاصی بود. در زمان شاه عباس کبیر ( 1308- 996 .ه .ق) به دلیل حمایتی که از هنر بافندگی می نمود بافت پارچه های زر بافت گرانبها توسعه یافت و مردم به علت آرامش و ثروتی که بدست آورده بودند رغبت زیادی به پوشیدن پارچه های ابریشمی از خود نشان می دادند.شاه عباس بزرگ که علاوه بر کارگاه های بافندگی که در یزد و کاشان بود، در اصفهان نیز کارگاه های زری بافی و مخمل بافی تاسیس کرد و استادان ماهری را برای تهیه پارچه های گرانبها به اصفهان دعوت نمود. پارچه های دوره شاه عباس که نمونه هایی از آن خوشبختانه موجود است خصوصیات بافندگی عصر او را بخوبی نشان می دهد و این خصوصیات عبارتست از : 1- رنگهای تیره و نقش و صور و 2- اشکال اشخاص و گیاهان بصورت طبیعی و حقیقی. تشویق و حمایت های شاه عباس از هنر بافندگی باعث گردید که هنرمندان بزرگی در این رشته بوجود آیند و بافت پارچه های زری و مخمل را تا حد هنر نقاشی و دیگر هنرها بالا ببرند. بنابراین شگفت آور نمی باشد که زری و مخمل ها دوره شاه عباس عالی ترین و زیبا ترین پارچه هایی است که تاکنون در ایران بافته شده است.