نمادشناسی عنصر نور در مسجد شیخ لطف الله

عنصر نور و نورپردازی در معماری سنتی ایران همواره جایگاه ویژه ای داشته و به ویژه موجب ایجاد حالات معنوی و عرفانی در فضای مساجد میشده است. هنر اسلامی عنصر نور را اساسا به عنوان تمثیلی از جلوه وجود مطلق به کار می گیرد. استفاده از نور در معماری اسلامی به نوعی کیمیاگری کردن است. در معماری مسجد شیخ لطف الله اصفهان که از شاهکارهای معماری و کاشی کاری قرن یازدهم است و به فرمان شاه عباس اول در مدت هجده سال بنا شده است، عنصر نور نمادی از نورالهی و موجب حضور قلب مومن نمازگزار بوده و همچنین عنصر نور در این مسجد دارای ویژگی هایی است که علاوه بر نقش کارکردی دارای نوعی سمبولیسم و نمادگرایی نیز می باشد. هدف از این پژوهش این است که چگونگی استفاده از عنصر نور در نمادین ساختن فضا و همچنین نمادین بودن عنصر نور را در فضای مسجد شیخلطفالله بررسی کند. پژوهش حاضر به صورت توصیفی تحلیلی و در بستر مطالعات کتابخانه ای صورت گرفته نشان می دهد که عنصر نور به صورت نمادین در ملکوتی ساختن فضای مسجد بوده و همچین نمادی از نور الهی و حضور خداوند می باشد. به نحوی که نور در نقش تذکر به مصداق آیهی الله نورالسماوات و الارض ایفای وظیفه می کند.

Keywords:

مسجد شیخ لطف الله , نمادشناسی , نور , معنویت