تطبیق و بررسی نماد در ادبیات معاصر ( آثار صفارزاده، کاشانی، راکعی )

نماد از منظر علوم بلاغی کلمه، عبارت و یا جمله است که علاوه بر معنای ظاهری، طیف معنایی گسترده ای به خواننده القا کند. از آن جا که بیان اندیشه های غامض عرفانی و انعکاس غیر مستقیم اندیشه های سیاسی و اجتماعی در قالب نمادین، راحت تر است، از زمان های گذشته نماد و نمادپردازی در ادب فارسی؛ به ویژه در عرصه شعر فارسی ، جایگاه ویژه داشته است. نماد یکی از عوامل اصلی ابها مزا در شعر به شمار می رود. از این رو ارایه تعاریف دقیق و بررسی نمادهای شعر معاصر، می تواند گره گشای ابهام حاکم بر آن ها باشد و در تشخیص نماد از موارد مشابه آن یعنی کنایه های رمزی و استعار ه های نماد نما به خواننده کمک کند. لذا در این مقاله عناصر بلاغی نمادگونه را در شعر معاصر مورد بررسی، تحلیل و نقد قرار گرفته شده است. شعر نمادین یا سمبولیک از جریان های مهم شعر معاصر است. از دیدگاه بسیاری از منتقدان و نظریه پردازان، از علل های گرایش شاعران معاصر به شعر نمادین و سمبولیک دگرگونی فضای سیاسی و اجتماعی جامعه است. از این رو، در این مقاله سعی بر آن است که، با تاویل و تفسیر چند نماد مشترک بین اشعار صفارزاده،کاشانی، و راکعی مثل گل و آب ، درخت ، پرچم و عامل مهم نمادین و سمبولیک شدن شعر پرداخته شود.

Keywords:

نماد , نمادگونه ها , طاهره صفارزاده , سپیده کاشانی , فاطمه راکعی , تطبیق