بررسی نشانه ای نقش برجسته های گیاهی و جانوری پارسه با تکیه بر باورهای اسطوره ای ایران باستان

اصول و مفاهیم آیینی که ارتباط تنگاتنگ با فرهنگ و سنن اجتماعات باستانی دارد، در قالب نشانه های زبانی ریخته می شود و از مجرای هنر عبور می کند تا صیقل خورده و تبدیل به یک نماد شود. در این مسیر، مضامین و مفاهیم دچار یک دگردیسی می شود که همواره مستلزم رمزپردازی و رمزگشایی متقابل است در حالی که اغلب در روند بررسی وجوه نمادین هنر، نقش زبان و نشانه های زبانی نادیده گرفته می شود. بررسی نشانه ای نقوش با در نظر داشتن نقش قالب های زبانی باید مرتبه ای فرا واقع از تصاویر را جستجو کند تا مفاهیم رمزپردازی شده را بیابد؛ بنابراین هدف یافتن مفاهیم اصلی تصاویر نمادین پارسه به عنوان پایتخت آیینی هخامنشی، با تطبیق اسطوره شناسی، زبان شناسی و دین شناسی بوده که متکی به جمع آوری اطلاعات از طریق مطالعات میدانی و کتابخانه ای است. در انطباق نقش برجسته های پارسه با گونه های نشانه ای، سه دسته نقش قابل بازخوانی است که عبارتند از نقش های نمایه ای، نقش های شمایلی و نقش های نمادین؛ که گاه یک نقش را می توان در یک، دو و یا حتی هر سه دسته از گونه های نشانه ای مورد بازخوانی و تفسیر قرار داد. آنچه در انتها می توان اذعان داشت، اهمیت نقش های پارسه به عنوان نشانه های زبانی است که فارغ از نمایه ای، شمایلی یا نمادین بودن، به مفاهیمی اشاره دارند که ریشه در اندیشه های آیینی ایران باستان دارد و بررسی بیشتر در انطباق های مکانی نقش مایه های مجموعه پارسه می تواند مفاهیم تازه تری را پیش روی قرار دهد.

Keywords:

اسطوره شناسی , نشانه شناسی , زبان شناسی , نقش برجسته , پارسه