سیدعلیرضا مسبوق - مدرس دانشگاه فرهنگیان،
نرجس بازوگیر - دانشجوی کارشناسی ارشد تصویر متحرک، دانشگاه تربیت مدرس،

المان ها و حجم های شهری به عنوان زیرمجموعه ای از هنرهای شهری، یکی از حوزه هایی است که می تواند با متاثر ساختن محیط شهری، کیفیت زیست شهروندان را نیز به طور مستقیم یا غیرمستقیم بهبود بخشد که بخشی از آن را می توان در کارکردهای کیفیت بخش بصری، محتوایی و روانی اجتماعی نماد و نشانه به ویژه نمادهای بومی جستجو نمود. این مهم اما متاسفانه در حوزه هنرهای شهری مغفول مانده است؛ ضرورتی که در نوشتار حاضر تلاش شد با بررسی جایگاه نمادهای بومی در المان ها و حجم های شهری مشهد که در طرح استقبال از بهار ارایه شده است مورد توجه قرار گیرد تا در سایه یک پژوهش کاربردی، به صورت تحلیلی آماری به سیوال اصلی زیر پاسخ داده شود: 1. جایگاه کمی کاربرد نمادهای بومی در کیفیت بخشی به المان ها و حجم های شهری مشهد در طرح استقبال از بهار سال های 91 تا 93 چگونه بوده است نتایج و یافته های پژوهش نشان می دهد: در حدود 86/5 درصد المان ها و حجم های شهری سال های 91 تا 93 طرح استقبال از بهار مشهد، از نماد بهره برده اند که متاسفانه سهم 20/1 درصدی نمادهای بومی نشان از کمرنگ بودن جایگاه کمی نمادهای بومی در خلق آثار دارد و توجه بیشتر هنرمندان و سیاست گزاران شهری را به رخ می کشاند. مقایسه یافته ها نشان می دهد روند کیفی شاخص های شش گانه انتخاب شده ( جذابیت، جلب کنندگی، افتخارآمیز بودن، هویت بخشی، قابل فهم بودن آثار تولید شده و رضایتمندی مخاطبین ) منهای دو شاخص جذابیت و جلب کنندگی با سطح کاربرد نماد در آثار تولید شده طی سه سال، همراستا بوده است.

نمادهای بومی، هنرهای شهری، المان و حجم های شهری، طرح استقبال از بهار، مشهد