مطالعه جرم محاربه در فقه و حقوق کیفری ایران

یکی از جرایمی که در فقه و حقوق موضوعه ایران، از آن به جرم علیه امنیت و آسایش عمومی مردم و تلاش در جهت ناامن کردن راه ها؛ برای ترساندن مردم نام برده شده است، جرم محاربه است. از دیدگاه حقوقدانان معاصر نیز لزوم وجود قصد برهم زدن امنیت عمومی از سوی مرتکب از یک طرف و به کارگیری سلاح از طرف دیگر دو شرط اساسی در تحقق جرم محاربه محسوب می شوند. در تعریفی می توان اشاره کرد: محارب کسی است که با سلاح در راههای خارج شهر و آبادی متعرض مردم شود و آشکارا اموال مردم را غصب کند. در این تعریف ویژگی علنی بودن رفتار و اقدامات محارب از جمله تجرید سلاح، تشهیر اسلحه و حمل سلاح به وضوح تمام استنباط می شود. محاربه که نتیجه ی غایی آن افساد فی الارض می باشد از دیدگاه فقهای مذاهب اسلامی (اعم از خاصه و عام) و نیز از دیدگاه حقوق دانان که به صورت عنوان قانونی در متن قانون مجازات اسلامی در باب حدود تبلور یافته است. پدیده ای منفور شمرده شده است. جامعه و حاکمیت نیز درصدد مقابله با آن برخاسته و برای تنبیه محاربین و مفسدین مجازاتی را مقرر کرده اند تا هم جامعه به آسایش عمومی برسد و هم حاکمیت اقتدار خویش را تحکیم بخشد و بتواند به جامعه و مردم خدمت کند و هم احکام الهی از تعرض مصون بماند و دیگران نیز متنبه شده و تجری نداشته باشند تا از این طریق، امنیت و سلامت به اجتماع برگردد و همه امور در مسیر شرعی و قانونی خود قرار گیرد.

Keywords:

جرم محاربه , فقه , حقوق کیفری , ایران