تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی برتاب آوری افراد مبتلابه سوء مصرف مواد

پژوهش حاضر باهدف تعیین اثربخشی درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی بر تاب آوری افراد مبتلابه سوءمصرف مواد انجام گرفت. روش پژوهش از نوع نیمه تجربی با گروه کنترل بود. بدین منظور از بین افراد مراجعه کننده به کلینیک درمان وابستگی به مواد شهرستان شاهین شهر در شش ماه اول سال 1394، 50 نفر به صورت در دسترس انتخاب و پس از همتا سازی به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 25 نفر). آزمودنی ها در سه مرحله قبل، بعد از مداخله و یک ماه بعد در مرحله پیگیری به پرسشنامه های پژوهش شامل پرسشنامه تاب آوری کانر و دیویدسون (2003) پاسخ دادند. افراد گروه آزمایش به مدت 8 جلسه در گروه درمانی مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی شرکت کردند؛ اما بر گروه کنترل، مداخله ای صورت نگرفت. نتایج حاصل از تجزیه وتحلیل داده ها نشان داد که میانگین نمرات تاب آوری در گروه آزمایش و کنترل در مرحله پس آزمون تفاوت معنادار داشته و این تاثیر پایداری خود را بعد از 1 ماه حفظ کرده است (p<0/05). بنابراین نتایج پژوهش پیشنهاد می گردد به منظور افزایش تاب آوری در بین سوءمصرف کنندگان مواد مخدر از درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی استفاده گردد.

Keywords:

تاب آوری , درمان مبتنی بر بهبود کیفیت زندگی , سوء مصرف مواد