مرتضی ترخان - دانشیار دانشگاه پیام نور مرکز رامسر
سمانه پورموسی - کارشناس ارشد روانشناسی دانشگاه پیام نور مرکز رامسر

لکنت، یکی از بیماری های بحث برانگیز و یک اختلال گفتاری چند وجهی روانی حرکتی است که درجریان طبیعی گفتار فرد روی میدهد. پس جای تعجب نیست که شناخت و اندازه گیری آن مشکل است. هدف پژوهش حاضر، مقایسه دو روش آرمیدگی عضلانی وشکلدهی روانی دردرمان لکنت کودکان دبستانی می باشد. بدین منظور طی یک پژوهش نیمه تجربی، 48 نفر کودکان دبستانی مبتلا به لکنتدر دامنه ی سنی 11-8 سال به صورت نمونه ی در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش وکنترل کاربندی شدند. مداخلات درمانی آزمودنی های گروه کنترل از سوی محقق )آسیب شناس گفتار و زبان(، به تعداد 14 جلسه ی انفرادی در طول 4 ماهانجام گرفت. آزمودنی ها قبل و بعد از مداخله، از نظرشدت لکنت ویژگی های آشکار لکنت، نیمرخ شناختی لکنت و ویژگی های درونیلکنت مورد آزمون قرار گرفتند.نتایج پژوهش نشان داد که بین آرمیدگی عضلانی و شکل دهی روانی تفاوت معناداری وجود دارد. با استناد به یافته های تحقیق، نتایجاین مطالعه با نتایج مطالعات مشابه همسو و منطبق بود و نیز روش شکل دهی روانی در درمان لکنت کودکان دبستانی اثر بخش تر ازروش آرمیدگی عضلانی بوده واستفاده ازآن به همه گفتار درمانگران توصیه می شود.

لکنت زبان، دیرش لکنت، SSI4، روش آرمیدگی عضلانی و شکل دهی روانی