فاطمه حبیبی - گروه روانشناسی، واحد تهران شمال، دانشگاه آزاد اسلامی، تهران، ایران
رویا رسولی - استادیار، گروه مشاوره، دانشکده روانشناسی، دانشگاه الزهرا، تهران، ایران

هدف: هدف پژوهش حاضر تعیین اثربخشی گروه درمانی به شیوه روان نمایشگری بر بهبود سازگاری اجتماعی بر دانشجویان عضو انجمنآینده روشن نخبگان بود. روش: از نوع طرح نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون، پس آزمون با گروه کنترل، و جامعه آماری از 58دانشجوی دختر عضو انجمن تشکیل شده بود (عضویت از سال تحصیلی 95-1394). پس از برگزاری پیش آزمون، از میان آنها 30 نفر به روش نمونه گیری غیر تصادفی هدفمند، و گروه بندی تصادفی، انتخاب و در دو گروه 15 نفری آزمایش و کنترل، جای داده شدند. هردوگروه در مراحل پیش آزمون، پس آزمون، به پرسشنامه پرسشنامه ناگویی هیجانی بگبی، پارکر و تیلور (1994) پاسخ دادند. برای گروهآزمایش، ده جلسه 2 ساعته گروه درمانی به شیوه روان نمایشگری در طی دوماه، اجرا شد اما گروه کنترل مداخله ای دریافت نکرد. برایتحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس چند متغیره استفاده شد. نتایج: نتایج نشان داد که گروه درمانی به شیوه روان نمایشگری، باعث ایجادتفاوت معناداری بر ناگویی هیچانی (P<0.05). گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شده است. نتیجه گیری: از گروه درمانی به شیوه روان نمایشگری می توان به عنوان یک روش مداخلاتی موثر بر بهبود ناگویی هیجانی در جامعه دانشجویی، استفاده کرد.

گروه درمانی، روان نمایشگری، ناگویی هیجانی