حسین مومنی مهمونی - دانشیار گروه علوم تربیتی ، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تربت حیدریه
سیدحسن حسینی خیرآبادی - دانشجوی دکتری برنامه ریزی درسی

برنامه ریزی درسی از دهه های آغازین قرن بیستم (1918) به عنوان یک قلمرو معرفتی یا یکی از حوزه های تخصصی قلمرو تعلیم وتربیترسمیت یافت وبا توجه به گذر از مرحله ی تکوین وتکامل خویش، از طرح و مقاصد واقع بینانه ای برخوردار گردیده است. برنامه ریزیدرسی باموضوعاتی بسیار پویا و متغیر روبروست. این مقاله در صدد پاسخ به این سوال است که چرا با وجود تلاش های گسترده دانشگاه ها برای آموزش روش های نظریه پردازی وجدیت به حل مساله، سیر نظریه پردازی در رشته های علوم انسانی و به ویژه در حوزه برنامه ریزی درسی،با نوعی بن بست مواجه شده است.بدین منظور، دیدگاه های اساتیدگروه علوم تربیتی،رشته ی برنامه ریزی درسی و نیز دانشجویان دوره ی دکتری برنامه ریزی درسی در دانشگاه های فردوسی مشهد و آزاد اسلامی تربت حیدریه موردبررسی قرارگرفت. بررسی ضریب اثرعدم تناسب امکانات پژوهشی (0.534)، عدم وجودشیوه ی نظریه پردازی (0.723)، عدم توجه خبرگان (0.531)، ضعف خط مشی انگیزشی (0.393) عدم توجه به توسعه ی رشته برنامه ریزی درسی (0.409) حاکی از وجود موانع ساختاری، کارکردی، انگیزشی، وفرهنگی جوامع علمی در فرایند نظریه پردازی در رشته ی برنامه ریزی درسی می باشد.

نظریه پردازی، انگیزه ی دانش پژوهی، موانع توسعه ی دانش